Wij zijn terug van een super reis in Vietnam. En niet alleen ben ik heerlijk opgeladen en klaar om er weer voluit voor te gaan, wat heb ik daar weer een hoop inspiratie opgedaan. Onder andere tijdens een hike. Die overigens als ‘easy’ werd aangeprezen en waarbij we uiteindelijk ruim 6 uur tussen de rijstvelden liepen/klommen/
Goed, de hike. We waren in het noorden van Vietnam en één van de volken die daar wonen zijn de Mhongs, oorspronkelijk afkomstig uit Mongolië. Geweldig mooie vrouwen in een bijzondere klederdracht. En ja, die moeten ook eten en willen ook, terecht, geld verdienen aan de toeristen die daar komen. Dat doen ze als volgt. Er zijn een aantal bekende plekken waarop hikes/wandelingen starten en als er wandelaars voorbijkomen, sluiten 2 tot 3 van hen zich bij zo’n groep aan en lopen met je mee. Helpen je klauteren, reiken je een hand, laten dingen zien. Ongevraagd en wat mij betreft, ook ongewild. Maar goed, ga dat in je beste Vietnamees maar eens duidelijk maken Op de foto zie je Ko dus met de volgzame vrouwen
Tot je een tijdje onderweg bent en er uit hun manden allerlei prullaria komt die ze natuurlijk willen verkopen. Begrijp ik ook allemaal nog en gun ik ze ook maar ik wil gewoon niets hebben. Ik ben niet zo van de spullen, ik vond het ook niet mooi en aangezien wij met een rugzak reizen kan er onderweg ook niet heel veel aangeschaft worden. En dan begint het onderhandelen van hun kant. Het kan ook goedkoper, voor welke prijs wil je het dan hebben? En ik blijf bij mijn standpunt; ik wil NIETS hebben, ook niet gratis en zelfs niet als ik geld toe krijg. Ik wil het niet, ik hoef het niet, ik heb geen ‘pijn’ op spullen/souvenirs/
Het was het me nog niet waard, zelfs niet toen ik het bijna cadeau kreeg. Ik heb ze wel geld gegeven, met het verzoek om weg te gaan en dat ik ze succes wenste maar dat ik echt niets wilde hebben. Zo liepen we door tot een nieuw kruispunt waarop, jawel, een nieuwe groep dames stond die dacht ‘yes, met deze kunnen we weer mee’. Voordat ze aansloten heb ik onze gids gevraagd of ze ze wilde vragen weg te gaan. Maar ze konden helpen met de weg vinden, met het pad belopen, ze hadden mooie spullen. NEE! Ik had een gids, ik wilde geen hulp en ook geen spullen. Zelfs niet voor 50 cent.
Vaak hoor ik dat geld een issue is. Dat is het dus niet. Pijn is een issue en pijn maakt dat je bereid bent om geld te betalen. En als er geen pijn is, zoals in mijn bovenstaande geval, is zelfs heeeeeeeeeeel goedkoop nog te duur. Echt!
Dus als je mensen tegenkomt die aangeven je te duur te vinden, dan is dat prima. Dat is geen oordeel, zij vinden het het op dat moment niet waard en dat mag. Het is belangrijk om te weten WAAROM dat dan is. Hebben ze geen pijn, zoals ik geen souvenirs of hulp wilde, dan heeft korting geven zelfs geen zin. Een vegetariërs koopt niet tóch gehakt omdat het in de reclame is……
Het kan echter ook zijn dat je niet voldoende duidelijk hebt gemaakt wat de waarde van jouw dienst is en dat ze daardoor ook niet goed het verband kunnen leggen tussen wat het ze kost en wat het ze oplevert. Stel in bovenstaand geval ze hadden gezegd ‘er zit een hangbrug in het parcours en als je hoogtevrees hebt, dan dragen wij je naar de overkant en hoef je dus niet bang te zijn om die brug over te steken of zelfs om te draaien en weer terug te lopen’. Dan had ik ze WEL geld gegeven. Heel veel zelfs!! Dan had ik de waarde van een handje geven onderweg wél juist in kunnen schatten want ik heb namelijk enorme hoogtevrees. Maar dat zeiden ze niet. En die brug was er gelukkig ook niet
Zo zie je, precies zoals ik dit stuk al begin, dat als er écht een verlangen is, dan is de prijs dus precies andersom GEEN issue. Want iemand die mij over een hangbrug draagt; doe mij er daar 6 van. Hoeven het zelfs geen bodybuilders te zijn met mooie blauwe ogen, als ik maar naar de overkant kom, prijs geen issue. Zo kwamen we op een gegeven moment bij een hotelletje aan in de rijstvelden en ik dacht ‘hier moet ik slapen’, maar het was eigenlijk boven het budget. Het verlangen echter om tussen deze rijstvelden wakker te worden, met dát uitzicht maakte dat ik anders ging rekenen, een paar dingen heb verschoven, we andere keuzes maakten en we er wél konden slapen. Voel je?
Moraal van het verhaal is dat achter iemand aanhobbelen, aandringen, aangeven hoe geweldig het is en hoe graag je het doet. Zeggen hoe fantastisch goed je in je vak bent en korting geven heeft geen enkele zin als de ander ECHT NIET WIL. Dan ben je ook een Mhong die achter onwillige toeristen aanloopt. Je echt in je klant verdiepen, handelen vanuit een pijn/verlangen van diezelfde klant maakt dat je dienst waardevol wordt en dan is de prijs ondergeschikt.
Want ik weet zeker dat ook jij in die hete weken een keer een ijsje hebt gegeten waarvan je nu denkt ‘dat ik dat ooit aan een ijsje heb uitgegeven’. Waar of niet waar?
Hoe denk jij over prijzen als een verkoopbezwaar en hoe ga jij er mee om?
Heb ik je wakker geschud?
Had je een ‘aha moment’?
Ben je klaar voor meer waardevolle tips die écht werken als je afrekent met je eigen excuses?
Ontvang ze gratis en zonder er iets voor te hoeven doen wekelijks in je mailbox!
Uiteraard behandel ik jouw gegevens vertrouwelijk. Ik verwijs je hiervoor naar de Privacy Verklaring.