Bij mij gaat er nooit iets fout

Het was dag 4 van mijn 4-daagse Challenge. Iedereen die weet wat een Challenge is weet ook dat dat de dag is waar het ‘erop aan komt’. De apotheose van 8 weken werk. Ik noem het werk maar dat staat synoniem voor bloed, zweet en tranen. Oké, geen bloed misschien maar zet daar dan een gebrek aan slaap voor in de plaats.

Het begint met een plan: ‘ik ga een Challenge doen om mijn on-line training te lanceren’. Er schieten wat ideeën door mijn hoofd, ik word gelijk mega enthousiast en zoals dat bij mij werkt, 10 minuten later gaat de eerste ‘save the date’ de deur uit. Zo, kan maar vastliggen want dan kan ik ook niet meer terug.

Vanaf dat moment ontstaat er iets wat het midden houdt tussen pure angst en ultieme feestvreugde. Want ik krijg mijn salespagina er nét niet uit zoals ik eigenlijk zou willen en hij moet wel die dag online. Ik schrijf altijd zo makkelijk maar nu lijkt het of mijn vingers aan mijn toetsenbord vastgelijmd zitten. Geen beweging in te krijgen. In mijn hoofd zo helder, op papier pure onzin. Dat wat er komt te staan gaat écht niet verkopen. Als mijn klanten dit lezen maak ik mezelf direct ongeloofwaardig want alles wat ik hen leer staat hier niet in. Ik krijg het niet te pakken en toch moet ik door. De promotie moet namelijk van start anders krijg ik niet voldoende deelnemers.

Ik roep Harrie (onze hond) en die denkt ‘oh, ze heeft weer een blokkade, moet ik zeker weer een rondje lopen met dat rotweer’, waai heerlijk uit (zo noemen ze dat tenminste, ik vond het koud, mijn haar is een zooitje en ik regen ook nog nat), wis alles waar ik op heb zitten zwoegen en begin opnieuw vanuit deze ‘frisse energie’.

Dan die promotie. Meerdere malen sta ik op het punt om Mark Zuckerberg op te zoeken. Ik twijfel nog tussen een haatmail of een persoonlijk bezoek zonder stroopwafels en mét honkbalknuppel, maar ik vervloek hem in meerdere talen. Zonder enige opgaaf van reden keurt hij, nou ja niet echt ‘hij’ maar ik moet toch iemand hebben om op te schelden, mijn advertenties af. Ik ben tot 8 keer toe geneigd om mijn laptop uit het raam te gooien maar daarvoor ben ik net iets te veel een zuinige zeikerd, dat gun ik die hele Mark niet.

Er zijn ook hoogtepunten. Na mijn promotiemail aan mijn lijst schrijven mensen zich in. Delen mijn top-fans (cool he, dat je die nu hebt op Facebook!) zelfs mijn bericht voor me met allerlei lieve woorden erbij dat iedereen die maar half succesvol wil worden vooral mee moet doen aan deze gratis Challenge omdat ik ‘goed en grappig’ ben. Ik ben blij met deze volgorde. Wat een mooie ambassadeurs heb ik toch!

De dag voor de start is het D-day: stress van de filmpjes. Wat denk je, uitgerekend vandaag zit er een soort van krul op mijn hoofd die ik er met een hele fles haarlak niet uitgespoten krijg en me eruit laat zien of een ooievaar geprobeerd heeft een nest te bouwen halverwege mijn kruin. Zit er een rare vlek op mijn blouse die je precies wél ziet op de camera, terwijl ik stiekeme hoop had dat hij precies weg zou vallen. Neem ik een paar takes op met het verkeerde geluid en blijkt, na een nieuwe poging, dat je mijn ogen niet ziet omdat het licht verkeerd weerkaatst op mijn bril. Wéér opnieuw, met wat geveinsd enthousiasme, want ik heb inmiddels iedere video al 6 keer geschoten en ik word moe.

Maar goed, het resultaat mag er uiteindelijk zijn. Mijn deelnemers zijn enorm enthousiast (euforie!) en geven aan hoe waardevol het is. Waarop ik vervolgens weer denk ‘OMG dit is té waardevol, nu gaan ze vast niets meer kopen bij me’. Hoppa: tijdelijke depressie. Ik hou de moed erin, pep mezelf weer op en ga er op dag 4 weer volledig voor. Het komt vast goed, ik moet vertrouwen houden, in overvloed denken.

Na 10 minuten laat ik in het webinar een filmpje zien waarvan het geluid (ondanks 22 keer vooraf testen waarbij het vlekkeloos ging) vastloopt. ‘Nee hè, het is niet waar’. Mijn hoofd wordt roder en roder. Het zweet loopt inmiddels mijn bilnaad in, gelukkig zie je tijdens een webinar mijn oksels niet. Als ik die vlekken er nog maar uit krijg in de was……….

Ik probeer wat, ik weet ook niet wat want ik heb dit ook nog niet eerder meegemaakt. Uitgerekend nu! Ik probeer mijn tranen zo in te houden dat er straaltjes water uit mijn neus beginnen te lopen.

‘Ineens’ lijkt hij het weer te doen en ben ik weer te horen. In gedachten sla ik een kruisje en dank ik iemand, al weet ik niet wie. Ik zucht een keer diep en denk ‘no problem’ in de hoop dat dat ook mijn gedachten worden. Het helpt, ik kan weer verder. Ik durf bijna niet te kijken hoeveel mensen er nog aanwezig zijn en wat dit ‘grapje’ me gekost heeft.

Ik beloof ze een link te sturen van het filmpje mét geluid en pak het verhaal weer op. Een half uur lang geef ik nog ongelooflijk waardevolle informatie en dan is het tijd voor de upsell. Het moment waar alles om draait. Acht weken weinig slapen, zenuwen en tranen komen hier bij elkaar.

Taaaaaaaaaadaaaaaaadaaaaaa……………. Mijn webinar-software knalt eruit, mijn beeld gaat op zwart. Pikzwart. Ik kan wel janken.

De eerste die het dan moet ontgelden is Ko, mijn lieve man die een bureau verder zit. ‘Het komt vast wel goed’ zegt hij heel lief en ik vraag hem een stuk minder lief hoe hij dat zo zeker kan weten.

Oké, wat nu? Ik haal diep adem en doe het enige wat ik kan doen, ik start het webinar opnieuw op en hou mijn adem in tot ik mezelf weer in beeld zie. Sterker nog, ik haal voor mijn gevoel pas 2 dagen later weer voor de eerste keer adem.

Goed. Mocht je ooit denken dat het bij mij ‘vanzelf’ gaat dan helpt dit waargebeurde verhaal je om een beter en meer accuraat beeld te krijgen van ‘another day at the office’ bij de BV Prins?

Ik heb er zelf nooit zo’n behoefte aan om zo tot in detail te delen wat er hier allemaal fout gaat, what’s the use? Daarbij, wat je aandacht geeft groeit. Ik denk dat ik altijd in zeer duidelijke woorden al aangeef dat je niet fluitend en zonder gedoe succesvol wordt. Dan waren we het allemaal toch? Dan zou het ook bijna niet leuk meer zijn…………. Het voelt als succes omdat je er zoveel gedoe voor moet doorstaan.

Vorig jaar was Maarten van der Weijden op mijn event (nieuwe datum is overigens bekend, reserveer daarom vast 26 – 28 september in je agenda, het wordt weer waanzinnig!) en hij sprak erover dat het een gegeven is dat er dingen fout gaan. Dat er altijd een aanpassing aan je plan nodig is. Dat dingen nooit zo lopen als dat je in je hoofd hebt uitgedacht. Daar heb je mee te dealen.

Als mensen dus aan mij vragen wat één van de allerbelangrijkste eigenschappen is om succesvol te worden, dan is mijn antwoord steevast zelfleiderschap. Het vermogen om steeds te kijken: wat kan ik anders/beter doen? Er in een vervelende situatie boven te leren vliegen en vanuit overzicht en niet vanuit stress of angst een besluit nemen.

Jezelf steeds weer uit (privé) situaties tillen waar je, op z’n zachtst gezegd, niet om gevraagd hebt maar die er wel zullen zijn. En je mag leren om dat steeds sneller te doen. Grip houden op je ego en emoties en ondertussen toch jezelf blijven in je bedrijf.

Je hebt dit nodig om je volgende stap richting succes ook als mens te kunnen dragen.  We worden er hele grote jongens en meisjes van. Voor mij is dat het ultieme cadeau van het zelfstandig ondernemerschap.

Dus, wat is jouw excuus? Hoe ‘scoor’ jij op de zelfleiderschapsmeetlat? En wat laat dit schrijfsel je daarover inzien? Ik ben heel benieuwd. Wil je het hieronder met me delen?

En moraal van het verhaal: uiteindelijk was die lancering een megasucces omdat ik steeds mijn luier weer rechttrok en toch maar gewoon mijn ding bleef doen. Succes is dan de beloning.