“De eerste jaren van je praktijk is balans een utopie”

Als échte ADHD’er is balans eigenlijk al mijn hele leven een ‘dingetje’. Ik ben niet één van de 50 tinten grijs, bij mij is het zwart of wit. Ik rem of rijd te hard. En regelmatig neem ik me voor het anders te gaan doen, meer ‘me-time’ in te plannen. En weet je, ik doe dat ook wel eens. Koop een Libelle en ga op de bank zitten en dan kijk ik na 10 minuten al op mijn horloge of ik weer mag… want als je doet wat je leuk vindt ben je nooit aan het werk.

Ik ben iedere dag dankbaar voor het succes van mijn praktijk. Het komt me ‘niet aanwaaien’ (zelfs niet met de harde wind van deze dagen 🙂 ) het is me wel alle moeite waard. Als je na het keihard verbranden van je schepen, de enorme reeks aan leermomenten (zo moet je ze noemen tegenwoordig, voor mij zijn het gewoon ongelooflijke flaters 🙂 ) en je inspanningen (lees; bloed, zweet en tranen…) de flow er zo duidelijk in zit, och man dan leef ik op adrenaline. En lijkt het haast onmogelijk om het enthousiasme te beteugelen, geniet ik er ook zo enorm van! En tsja, die balans zet ik dan maar weer voor komende januari op mijn lijst met goede voornemens.

Ik heb besloten om er maar niet meer over na te denken en gewoon te doen wat goed voor mij voelt. Er zullen er zijn die bereiken wat ik doe met minder uren. Er zullen er zijn die nog veel harder werken en voor wie het succes er nog niet aan lijkt te komen. Wat is de waarheid, wanneer doe je het goed? Ik merk dat hier door mijn omgeving nogal eens een oordeel op geveld wordt; ‘je werkt te hard’. ‘Te’ volgens de norm van wie? Mijn dromen zijn groot en ik ben bereid om daar voor te doen wat nodig is.

Hoe zit jij in dit onderwerp? Kies jij voor balans of laat jij die af en toe ook schieten voor het realiseren van je droom? Misschien heb jij voor mij en anderen die hier mee worstelen wel de gouden tip. Wil je hem hier onder dan delen?

Fotobron: Flickr