Does size matter?

Maandagmorgen, 6.52 uur. Ik lig nog in bed waar ik 2 dingen doe die echt not done zijn tegenwoordig;  ik heb zojuist de krant gelezen. Wel digitaal want op mijn blote voeten naar de brievenbus is niet mijn ding. En als ik de krant uit heb pak ik altijd even mijn telefoon. Feliciteer ik mensen die jarig zijn, kijk ik of er vannacht nog iets zinnigs is gebeurd in de Amerikaanse groep waar ik lid van ben en mag ik tot 07.00 uur lekker even nietsnuttend scrollen over mijn tijdlijn(en). Ja 2, want met de komst van Insta heb ik het dubbel zo druk ’s morgens. Ik weet dat er mensen zijn die geen nieuws meer willen lezen, ik nog wel. En ik weet dat er voorstanders zijn van ‘geen mobiel in bed’ en laat ik mezelf nu deze paar minuten per dag gunnen om lekker doelloos met mijn vinger te scrollen voordat ik aan een ‘goedgevulde’ dag begin. 

Ik kom op een post van een vriendin en ik lees daar over haar businesscoach en ik doe mijn bril even op. ‘Businesscoach?’. Lees ik daar nu dat ze een businesscoach heeft? Huh….. waarbij die paar minuten doelloos niks doen gelijk ten einde zijn (zie je, ik probeer het soms echt wel, het is gewoon niet mijn ding 😉 ) en er een stoot adrenaline naar mijn hoofd schiet. Ik weet niet of dat echt zo werkt maar zo voelt het in ieder geval wel. 

Hoezo heeft zij een businesscoach? En waarom ben ik dat dan niet, we zijn toch vriendinnen? Ik heb haar al 1000, zo niet meer keer allerlei adviezen gegeven (gratis he, vooral gratis) en nu heeft ze ineens iemand betaald in de arm genomen en dat ben ik niet. Zo, wat een leermomenten alweer om 6.53 uur. Goedemorgen! 

En ik weet niet hoe dat met jou is, maar dan ben ik toch een beetje Sadomasodinges. Want in plaats dat ik nu zeg: ‘wat jammer voor haar, ik had haar zo goed kunnen helpen’. Of dat ik gelijk denk: ‘deze zal wel beter bij haar passen, good for her’, ben ik daar ’s ochtends vroeg iets minder professioneel in en op maandagmorgen gaat dat nog iets lastiger dan op de andere dagen. Ik ben meer een nachtuil he. Goed, die Sadodinges tik van mij dan he. Mijn vinger gaat langzaam doch zeer zeker naar de desbetreffende post en vervolgens klik ik op de link van haar nieuwste (wel betaalde!! Ja, inmiddels is er al sprake van wat ergernis en het is pas 6.56 uur) businesscoach die ze in haar post vermeld heeft staan. Terwijl ik dat doe schiet er ook nog door mijn hoofd waarom ze mij nooit getagd heeft voor al die briljante, jedoch gratis en voor niets adviezen die ik haar altijd gegeven heb. Heel veel langer dan dat kan ik er niet over nadenken want ‘ploep’ daar verschijnt de dame in kwestie al in beeld. 

Sh**t, zo’n mooie. Nee he, ook dat nog! Mijn ogen worden vervolgens als vanzelf naar de rechterbovenhoek getrokken, naar die magische aantallen die daar vermeld staan en ja hoor, daar was ik al bang voor. Mooi en ook nog populair. Heul populair. Ze heeft dik 27 duizend volgers. Maar liefst 10 keer meer dan ik heb. Tuurlijk! Ik heb nog nooit van het hele mens gehoord! Het is 6.59 uur, mijn wekker gaat en met 2 verkeerde benen stap ik mijn bed uit. Maar niet zonder nog een blik op haar posts te werpen. Nou had ik al niet op de link moeten klikken, niet naar de aantallen moeten kijken, maar dit had ik ZEKER niet moeten doen. Want ik kijk naar die posts die dus bijna 30.000 mensen interessant blijken te vinden, ik negeer even het aantal likes dat er per separate post staat en mijn humeur krijgt de laatste genadeklap. Er staat……………. Niets. Werkelijk niets. Ja, hier en daar iets als ‘goodmorning’ of ze geeft een korte toelichting op wat voor geweldige dag ze weer tegemoet kan zien maar verder echt……. niets. Geen waarde, niets waaruit ik maar een draadje kan halen hoe goed ze is in haar vak. Wat ik zie is dat ze een heel leuk leven heeft en dat ze heel erg mooi is. Want dat is ze. 

Flauw he, deze tekst. En weet je, ik zeg het gewoon eerlijk en daar mag je over oordelen. Maar heb jij niet stiekem ook wel eens naar een collega van je gekeken en gedacht ‘hoe is het mogelijk’.  Tuurlijk doe je dat ook, hou nou toch op! Ik heb al heel lang geleden geleerd dat vergelijken je helemaal niets brengt; het maakt je lui of depressief. Vandaag was het effect overduidelijk optie 2. Maar dit terzijde. Ik heb me in de beginfase afgemeld van de nieuwsbrieven enzo van collega’s en hun profielen dicht gezet omdat ik er zo zenuwachtig en vooral heel klein van werd. Had ik een megagaaf idee, stond ik op het punt om het de wereld in te slingeren en wat denk je ‘komt zij met een soortgelijk iets en ook dus 2 weken eerder’. Waarop ik het natuurlijk niet meer deed omdat anders de hele wereld zou denken dat ik een copycat was, wat overigens ook weer onzin is maar wist ik veel. In ieder geval haalde ik weinig inspiratie uit alle content die ik van ze zag (zegt alles over mij in die tijd) dus dan kan ik het maar beter niet zien. Inmiddels werkt het anders, vind ik het super om juist te kijken hoe ze bepaalde dingen doen en te analyseren en brengt het me niet meer van mijn stuk.

Tot dus deze maandagmorgen waarop het ook nog eens regende en ik gewoon maar weer een mens bleek. Heel soms gebeurt dat nog wel eens. En uiteindelijk werd het toch nog een goede dag. Echt. Want toen ik na mijn kopje Sterrenmunt en een lekker ontbijtje naar mijn kantoor fietste (het was inmiddels droog) kon ik het weer anders bezien. Afstand schept inzicht he. En een waardevol inzicht dus dat deel ik hier graag met je. 

Ik ben als het om aantallen gaat eigenlijk helemaal ‘geen grote’. Met nog geen 5.000 namen op mijn emaillijst draaide ik 2 jaar geleden een half miljoen omzet. Ik heb nog geen 7000 likes op FB en nog geen 3000 volgers op Instagram. En ik weet het, als jij net je account geopend hebt en terecht trots bent op je 112 hele likes, dan vind je dit een belachelijke opmerking dat begrijp ik ook wel. Maar je moet het even in perspectief zien he. In wat er hier gebeurde dat ik me weg liet blazen door ‘zij met veel meer likes’. Ineens realiseerde ik me dat ja, ’size matters’ maar kwaliteit nog veel meer. 

Want toen ik er over na ging denken werd ik er een beetje warm van.  Kreeg ik een glimlach en werd ik trots. Want kennelijk heb ik dus wel échte fans. Echte volgers. Zijn het niet ‘slechts aantallen’ maar mensen die me lezen, die me volgen, op wie ik een impact heb, van betekenis ben, die het de moeite waard vinden om me te lezen. ‘Storm ik gewoon’ (niet mijn woorden maar die van Femke Hogema) in 1 dag van plek 19702 naar plek 7 in de bestseller top 10 van managementboek met de voorverkoop van mijn megagave boek. Is dat niet iets om echt diep dankbaar voor te zijn? Want ik heb daarnaast ook nog een prachtige omzet. 

Ik zat ooit bij een training van Eelco met, in mijn ogen, allemaal giants. Nou is dat qua lengte al snel het geval maar nu was het zakelijk ook nog eens zo. En tuurlijk, de eerste vraag die hij stelde was hoe groot je lijst was en ik was de één na laatste die antwoord moest geven. Ik ben in gedachten wel 13 keer naar de WC gevlucht, ik wilde wel onder tafel kruipen want de kleinste had 12 meer namen dan ik op zijn lijst staan. OMG? Wat doe ik hier? Ik kon wel huilen. Maar goed, ik overleefde het, Eelco knikte heel vriendelijk naar me en ik haalde nog adem. Ik deed het nog. We gingen verder. Tot ik in de pauze met één van die mensen in gesprek kwam en het onderwerp op omzet kwam. Hij vertelde wat hij vorig jaar had gedaan aan omzet. Waarop ik nog heel dapper zeg ‘dus dat was wat je draaide per maand’, gezien dat enorme aantal abonnees dat hij nog geen uur eerder had aangegeven. Hij keek me een beetje vreemd aan en verbeterde me ‘nee, per jaar’ en ja hoor, ik was weer van mijn stuk. A) omdat ik me natuurlijk doodschaamde voor mijn aanname, de vlekken schoten tot voorbij mijn kruin. En B) omdat ik het dus weer had gedaan. Ik had mezelf weer automatisch de kleinste van het spelletje gemaakt, de Calimero. 22 aannames die dus niet waar waren. Mijn maandomzet was namelijk hoger dan zijn jaaromzet………………………. En het is geen wedstrijd leert mijn niet alleen lieve maar ook zo verstandige echtgenoot me altijd, maar het geeft wel iets aan. 

Your playing small does not serve the world

Hij hangt inmiddels op mijn kantoor. Als een friendly reminder dat het niet zo handig is om dat te doen. En bij deze dus mijn eerlijke bericht aan jou met daarin mijn foute ochtendritueel (nee, ik mediteer niet, schrijf niet, stem niet af, ik wandel overigens wel een uur samen met mijn man met de hond ’s ochtends….) omdat ik weet dat ik niet de enige ben. En ik je er dus graag mee wil helpen.

Eén van mijn klanten vertelde me laatst dat ze helemaal van slag was. Ze had een nieuwe klant gemaakt die in haar ogen zoveel verder en zoveel beter was dan zij is. Die het allemaal zo voor elkaar leek te hebben als mens, wat dus niet helemaal waar bleek te zijn. Mijn klant had zich blindgestaard op iets wat niet bestond, was uitgegaan van een verkeerde aanname. Want nadat haar koor eerst een minuut of 10 had geblerd ‘wie denk jij dat jij bent dat je haar kunt helpen’ kwam ze er al snel achter dat ze precies wist waar de crux zat, waar die klant nog wat te leren had en stapte ze als vanzelf in haar expertrol. Met een geweldig traject en een blije klant als resultaat. 

Ja, de maat/lengte wat dan ook doet er toe. Ik ben ook de eerste die tegen iedereen roept tot ze gek van me worden; werk aan je bereik, consistent en iedere dag vanaf het allereerste moment. Maar belangrijker nog is de kwaliteit. Dat je écht jezelf laat zien, dat je van waarde bent én je eigen verhaal deelt, dat is nodig voor de Know, Like en Trust factor. 

Want toen ik er later op die dag nog eens aan dacht, realiseerde ik me ook dat ik een aantal grootheden volg vanwege de kennis die ze delen maar ik zal nooit bij ze kopen. Omdat ik ze wel heel waardevol, maar echt niet leuk vind. En zo werd een regenachtige maandag toch nog weer een dag vol inzicht en waarde. 

Wat doet dit met je? Hoe vaak zet jij jezelf nog ‘te klein’ of onder de maat weg? Hoe vaak laat jij je door wat je meent te zien nog van je stuk brengen? Wil je dat hieronder met me delen?