Gewoon het midden van de weg aanhouden

Ik geef mijn rij-instructeur een dikke zoen, ik ben geslaagd! Ik doe een happy dance tussen de tafeltjes van het CBR gebouw, wat ben ik blij! Ik had al een keer eerder examen gedaan voor mijn rijbewijs en toen hebben ze me onterecht laten zakken. Nu zegt iedereen dat natuurlijk, maar bij mij was het echt zo. 😊 Dat vond mijn instructeur ook. Die heeft het aangevochten en dat resulteerde erin dat ik binnen 2 weken nog een keertje mocht bewijzen dat ik me als een heer in het verkeer kon gedragen. Mijn rijbewijs, jeetje wat een vrijheid.

Ik ging naar huis met een doos gebak en kon mijn ouders het goede nieuws vertellen. Want ja, ik ben al zo oud, toen had je nog geen mobieltje waarmee je dat kon laten weten. Mijn moeder was blij en mijn vader zei gelijk ‘zo, dan kun je morgen zelf naar de wedstrijd rijden’. Huh? 

Op mijn 18^de was ik namelijk een ‘paardenmeisje’. Dat was ik al eerder, ik was er ook zo eentje die 12 paardenfoto’s aan haar slaapkamermuur had hangen. Mijn spreekbeurten gingen er allemaal over en op mijn 9^de kreeg ik mijn eerste eigen pony en vanaf dat moment draaide mijn leven om de paarden(sport). Een groot deel van de discipline die ik in mijn bedrijf toepas heb ik toen geleerd, ik werd gedrild door mijn instructrice. Als ik de top wilde bereiken moest ik het serieus nemen en iedere dag trainen. Ze gaf me strikte instructies over wat ik wel en niet mocht doen en daar hield ik me strak aan. All-in of all-out, mijn pony ging altijd voor. Mijn vriendje maakte om die reden 3 keer onze verkering uit. 😊 Al was ik geen Anky van Grunsven, ik werd wel een paar keer kampioen van Zuid-Holland. 

Mijn vader gaf na mijn enthousiaste mededeling dus aan dat ik van nu af aan zelf wel naar de wedstrijd kon rijden. Ik had een dag mijn rijbewijs……. waarmee je destijds ook gelijk een kar mocht trekken. Ik gaf mijn pa aan dat ik dat wel een beetje eng vond, dat ik dat ook nog nooit gedaan had. ‘Een keer moet de eerste keer zijn en je moet gewoon het midden van de weg aanhouden, dan gaan ze vanzelf voor je aan de kant’, was zijn antwoord. Wat ik had kunnen verwachten, zo is mijn vader. En wat moest ik dan als ik hem op het wedstrijdterrein achteruit moest rijden of draaien, vroeg ik hem. ‘Och, dan moet je dat gewoon even aan iemand vragen je daarmee te helpen’. Oké, nou goed dan. Doen we dat. 

Dus daar ging ik, op mijn achttiende met een dag mijn rijbewijs. In de auto van mijn ouders met een paardentrailer erachter met daarin mijn wedstrijdpaard. Over de smalle polderweggetjes in ons dorp, waar 2 auto’s elkaar niet kunnen passeren. Toen de eerste tegenligger er aan kwam deed ik het bijna in mijn broek, ik ben heel eerlijk. Ik dacht aan wat mijn vader me gezegd had en bleef op het midden van de weg rijden en warempel, die man zette zijn auto in de berm en daar ging ik met het hele spul langs hem. Wat geweldig!! Dit werkte! Had ik overigens wel kunnen weten want meestal werkt dat wat mijn vader me leert. 😊 Het was zo’n 40 kilometer tot aan het wedstrijdterrein en met de kilometer groeide mijn vertrouwen. Gisteren dacht ik nog dat ik het niet kon, vandaag voelde ik me net Max Verstappen. Nou, niet echt natuurlijk want die was toen nog niet eens geboren, maar je begrijpt wat ik bedoel. 

Goed, ik kwam aan op het terrein en voelde ik me eigenlijk al een kampioen voordat ik mijn paard uitgeladen had. Met die stemming stapte ik erop, reed mijn proef en ha, ik won ook nog die dag! Geweldig! 

Na de ereronde waarin ik een mooi oranje lint en een beker kreeg, was het tijd om weer naar huis te rijden. Daarvoor moest de auto, met trailer, nog wel even gedraaid worden. Dus deed ik wat mijn vader me gezegd had; je moet het gewoon vragen. Er is altijd wel iemand die je daar mee wil helpen. En inderdaad, dat was zo. Ik vroeg de bestuurder van de trailer naast me of hij me alsjeblieft wilde helpen. Tuurlijk wilde hij dat, geen enkel probleem. En hoppa, ik reed zo het spul weer naar huis. Ik weet niet of ik trotser op mijn lint of op mijn ritje was, het voelde als een dubbele overwinning. Ik ben nog een aantal jaren zo naar de wedstrijden gereden; op het midden van de weg en altijd was er wel iemand die bereid was om de trailer te keren. Hoe makkelijk kan het zijn. 

Ik dacht dat ik het niet kon. Ik denk dat als ik was gaan rijden op het moment dat ik had gedacht dat ik er ‘klaar voor was’ ik nu nog nooit een trailer achter mijn auto had gehad. Ik had iemand die er vertrouwen in had en die me vertelde hoe ik het kon doen en toen was het een kwestie van het in ieder geval proberen. Bleek dus nog te werken ook, ik kon het dus wel! Het had alles te maken met mijn ruimte innemen, mijn plek op de weg gewoon claimen. Moet je zelf ook maar eens proberen. Als je op een wegversmalling afrijdt waarbij de voorrang niet geregeld is en jij houdt je auto op het midden van de weg, dan zul je zien dat de tegenligger bijna altijd stopt. En weet je, zo is het met je praktijk ook. Als jij voor iedereen aan de kant gaat en niet je plek inneemt dan is er geen plek voor je. Dan moet je wachten, dan ben je degene die vanaf de passeerstrook de rest voorbij ziet komen. Staat dat je niet aan, bevalt die plek je niet (meer) hou dan van nu af aan het midden van de weg aan. 

Dan is er nog dat andere, o zo belangrijke leermoment. Ik heb een klant die onlangs haar praktijk heeft omgegooid; andere doelgroep, nieuwe website, de hele santemekraam. Was onwijs veel werk, dat begrijp ik ook wel. Ze was dus nogal teleurgesteld dat dat niet gelijk zijn vruchten afwierp. Ik gaf haar aan dat niet iedereen dacht ‘oh gelukkig dat je er nu voor mij bent, kan ik alsjeblieft gelijk klant worden?’ Daarbij, hoeveel mensen waren er nu echt van haar switch op de hoogte? En wat had ze nu echt gedaan om aan klanten te komen, behalve posts op Social Media en een nieuwsbrief naar een lijst die niet langer haar ideale klant was. Ja, daar had ik wel gelijk in. 

We maakten een nieuw plan. Minstens 2 nieuwe klanten in de komende 2 weken. Daar waren 2 dingen voor nodig. Dat ze haar plek zou claimen, echt voor haar expertise zou gaan staan. En dat ze om hulp zou vragen. Ze zou het doen. 2 dagen later liet ze weten dat het gelukt was; 2 nieuwe klanten. Gewoon door pro-actief aan mensen te vertellen wat ze precies deed en of zij misschien iemand kende die’…………….’. En ze belde een aantal mensen waarvan ze dacht dat het voor hen wat zou zijn. 

Het midden van de weg houden en om hulp vragen. Mijn vader leerde het me zodat ik veilig op de wedstrijd zou komen, het bleken hele waardevolle ondernemerslessen te zijn. Zoals hij er mij zoveel heeft geleerd en die ik nu weer met jou kan delen. 

Wat heeft mijn vader jou geleerd met deze lessen? Wil je dat hieronder met me delen?