Het wordt niet makkelijker, jij wordt alleen steeds beter

Afgelopen zondag zat ik op mijn spinningfiets, het zweet gutste van mijn hoofd en lijf. En ik deed nog wat hij zei ook.

Ik dacht eraan dat ik nog in bed had kunnen liggen, een boek had kunnen lezen, heerlijk aan het ontbijt had kunnen zitten en in plaats daarvan zat ik hier op mijn vrije zondagochtend mezelf uit de naad te fietsen.

Ik voelde me brak, het was zwaar, het was al zo’n kort nachtje geweest, ik leek wel gek! Toen ik dacht dat het klaar was, toen ik niet meer kon, zei de instructeur (de sadist …) we draaien nog een tandje bij. En toen draaide er iets in me, gebeurde er iets en dat inzicht wil ik heel graag met je delen.  Want ik deed wat hij zei en draaide nog een tandje bij ………….

Alles is mindset

Ik stond die ochtend al met lood in mijn (fiets) schoenen op. Het was een kort nachtje geweest, ik vond dat ik eigenlijk meer slaap had verdiend, het voelde allemaal zwaar en moeilijk. En zal ik eens eerlijk zijn? Het voelde allemaal zelfs oneerlijk. Geen idee waar dat vandaan kwam, ik ging uit vrije wil naar de sportschool en toch voelde het alsof het me aangedaan werd.

Ik stapte dus niet echt fris en fruitig op die fiets en het leek wel of Danny het rook: hij was nog enthousiaster dan normaal. Echt irritant! En het voelde nog zwaarder dan normaal, ook irritant. Ik keek steeds op de klok en toen ik dacht het is nu wel klaar, vroeg hij nog een tandje bij te draaien.

Ik zag mezelf ineens zwoegen. Ik zag dat ik mezelf in een ‘zwoegen’ mindset had gezet. Dat het zwaar, moeilijk en ingewikkeld was. Alsof ik het voor een ander deed en niet voor mezelf. Jemig, wat zat ik mezelf dwars. Tot ik me realiseerde dat het mijn keuze was. Dat ik het voor niemand anders dan mezelf deed. Dat het goed was voor mijn lijf, goed voor mijn conditie en goed om mijn hoofd te legen. Het werd me niet aangedaan! Dus toen ik dacht ‘ben je nou idioot, ik ga toch niet bijdraaien’ dacht ik al heel snel ‘tuurlijk wel, dit is toch voor mezelf. Het is niet zwaar, het is niet moeilijk en mijn lijf is me dankbaar’. Het leek wel of het ineens een e-bike werd, ik schoot als vanzelf over de pedalen. En draaide later zelfs nog een tikkie bij.

Als je denkt dat het moeilijk is, dan is dat ook zo………… zo eenvoudig

Geen oordeel over het tempo

Ik zat dus in eerste instantie niet lekker in het ritme, beetje bokkig en recalcitrant. En Danny had dat al lang in de gaten en liet me lekker gaan. Waar ik normaal fanatiek was, deed ik het even op een zondagmorgentempo. En daar zei hij niets van. En dat is maar goed ook ????

Ik zie zo vaak mensen die hun tempo goedpraten. Die voelen dat ze moeten verantwoorden dat ze langzamer gaan dan normaal. Of dat ze de meute niet bij kunnen houden. En waarom? Je bent toch zelfstandig ondernemer? Weet je wat dat inhoudt? Dat je aan NIEMAND verantwoording hoeft af te leggen, alleen aan jezelf.

Dat was in dit geval ook zo. En toen ik kritisch naar mezelf keek en mijn gedrag richting mezelf moest verantwoorden, toen wist ik dat ik er een zooitje van maakte. Danny had waarschijnlijk een dodelijke blik van me gehad als hij er iets van gezegd had dat ik de kantjes er van af fietste (‘waar bemoeit hij zich mee!’) maar naar mezelf kon ik mijn eigen BS niet verkopen.

Je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, alleen maar aan jezelf. En kun je dat altijd?

Wat doe je als niemand kijkt

Waarom ik het zondag ook zo moeilijk had was vanwege 2 dames naast me. Maatje 32 of zo, benen als een flatgebouw en hun haar zit op zondagmorgen in de sportschool beter dan wanneer ik 3 uur gemetamorfoosd ben door Mari van de Ven. Het soort dat er zelfs goddelijk uitziet in een fietsbroek en dat lijkt toch welhaast onmogelijk …………

Vervolgens leken ze niet te zweten en zaten ze ook nog te praten onder de les. Kak! Ik kan alleen maar een woeste kreun er uit gooien bij de zoveelste staande attack (dat is een fietsterm he, dat we geen verwarring krijgen…) bij hen leek het heel licht en soepel te gaan. Tot ik beter ging kijken en ik zag dat dat ook was wat er gebeurde: licht en soepel. Ze draaiden het hele uur precies nul keer aan de weerstand knop. Ze waren dus wel aanwezig, er werd alleen niet gesport zeg maar.

Is dat erg? Nee, natuurlijk niet. Zelf denk ik dan ‘was lekker in bed blijven liggen’ en ik denk dat de sportschool het ook niet erg vind, als ze maar hun contributie betalen. Alleen, waarom kom je dan? De hamvraag in deze is: wat doe je als niemand kijkt.

In de momenten dat niemand kijkt worden de kampioenen geboren, de leiders. Degenen die doorzetten (of bijdraaien) ook als het niet gecontroleerd wordt. Die doen wat er gedaan moet worden ook al zijn ze de hele dag alleen thuis of op kantoor. Die af- en verleidingen kunnen weerstaan, ook al zegt niemand er wat van als ze dat niet zouden kunnen.

Wat doe jij in je praktijk als er niemand kijkt?

No pain, no gain

Ik ga naar de sportschool met een doel. Ik wil beter en sterker worden. Ik wil een goede conditie opbouwen. Dat lukt niet als je nooit een tandje bijdraait, als je nooit een stapje harder zet, als je er niet zo af en toe wat extra gewicht aan hangt. Dan blijf je waar je staat. En dat is niet erg, als je daar ook wilt blijven staan.

Als je echter harder wilt leren fietsen of sneller wilt leren lopen, dan kost dat pijn. Spierpijn, wilskrachtpijn. Het uiteindelijke resultaat is de verbetering. Als ik altijd met een droge rug en zonder spierpijn van die fiets af zou stappen, dan blijft alles bij het oude. En dat wil ik niet, daarvoor zit ik niet op die fiets.

En zo is het ook met ondernemen, dat werd me ineens zo duidelijk. Als je wat wilt dan moet je wat. No pain, no gain. En dat betekent niet dat je permanent bloedend en met 6 dagen spierpijn over straat moet. Het betekent dat als je ergens anders heen wilt dan waar je nu vandaan komt dat dat ergens iets van je zal vragen. Niets gaat voor niets. En het maakt dat ik bij iedere draai die ik nu bijdraai denk aan de (spier)groei die dat zal brengen.

Net als in mijn bedrijf. Op mijn manier heb ik daar ook (spiergroei)pijn. En is dat leuk? Echt niet. Ik vind mezelf soms wel eens zielig, omdat ik vaak en hard getest wordt. Is het fijn? Ook dat niet, deze vorm van spierpijn blijft soms ook wel een paar dagen hangen. Het feit dat ik voel dat het ergens goed voor is, dat ik er een ‘grote meid’ van wordt maakt wel dat ik doorzet als het tegenzit.

Het overall resultaat is hetzelfde in mijn bedrijf als wanneer ik op zondag gutsend van mijn fiets af stap: ik ben voldaan en ik weet dat ik vandaag weer een stukje beter en sterker ben dan gisteren. En dat heb ik dus zelf in de hand. Door mijn mindset, door mijn eigen tempo te verantwoorden, door verder te gaan als niemand kijkt en tegenslag te gebruiken voor groei. Hoppa!!

Ben heel benieuwd wat dit blog je heeft geleerd en doen inzien. Wil je het hieronder met me delen?

Enneh, de foto bij deze blog is geen selfie he. Mocht dat nog niet duidelijk zijn ????