Hou op met dat cheerleadersgedoe……

Dit is eigenlijk een blog voor mijn vrouwelijke lezers. Maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen. Want voor je het weet staan er hier hordes protesterende mensen rondom mijn pand (zonder demonstratievergunning) op vast minder dan 1,5 meter afstand. Dus dat laat ik voor de veiligheid maar achterwege. Ik hou hem genderneutraal. Ik zou zeggen; lees hem maar en ‘wie de schoen past trekt hem aan’. Veiliger hé 😊

Ze kijkt me aan en bijna ga ik overstag. Bijna. Ze is zo’n topper en doet zo haar best. Ik zie dat ze het er moeilijk mee heeft maar ik ben haar coach en niet haar beste vriendin. ‘Het spijt me, je krijgt van mij geen sticker’.

Een paar maanden geleden had ik dit gesprek met een klant van me. Die exact volgens de quote van Jim Rohn handelt; ‘work harder on yourself than on your business’. Man man, wat zet ze een stappen, wat tilt ze zichzelf boven haar oude ik uit, wat werkt ze intensief aan een nieuw verhaal, een betere versie van zichzelf. En daar zit verbetering in, absoluut. Er is echt progressie alleen…………….. nog niet voldoende. Als ze haar doel wil halen, als ze de business neer wil zetten die ze voor ogen heeft, dan mogen er nog wel een paar etappes bij. Sterker nog, móet ze zelfs een paar tandjes bijzetten. Niet aardig, wel eerlijk. En dus vertel ik haar dat. Waarbij dat soort boodschappen mij ook niet gemakkelijk vallen maar ik ben hier om haar te helpen. En dat doe ik niet door als een Amerikaanse cheerleader met pompons bij iedere stap te juichen.

Want ja, er is absoluut vooruitgang. Ik zie dat ze er alles aan doet en hoe dapper ze is. Maar we zijn een kilometer onderweg en ze wil een marathon lopen, nog een stukkie te gaan dus. Moet ik haar dan om de zoveel meter zeggen hoe geweldig ze bezig is en er zelfs een dansje bij doen, inclusief yell?  Voor mij voelt dat niet goed. Ik wil vanuit mijn tenen voor je  juichen als je de strijd aan gaat. Als je de knop om zet en besluit dat je all-in gaat om van je bedrijf een succes te maken. Ik wil je ook nog van harte aanmoedigen bij de eerste meters, die zijn tenslotte vaak het moeilijkst. Bij het halve marathonpunt vanuit mijn hart mijn diepe respect voor je uitspreken en daarna is het volgende punt waar ik je met bloemen (en oké als jij dat wilt toch dat dansje) als aller aller aller hardste voor je zal juichen de finish. Dan spuit ik champagne over je heen en krijg je van mij winnaars sokken (mijn klanten weten nu wat ik bedoel). Omdat ik weet wat je er voor hebt moeten doen en wat het je gekost heeft. Maar niet eerder dan dat punt. 

Maar daar blijft het bij. Niet iedere meter een aai over je bol. Het is uiteindelijk gewoon je werk. Je beloont je kind toch ook niet bij ieder stukje van een 1000 stukjespuzzel dat hij goed legt, toch? Of de kassière die ‘alweer  foutloos met een klant afgerekend heeft’ (ik vraag me af of deze zin geen vragen op gaat roepen maar je snapt vast wat ik bedoel 😊 ) En zo is het ook met de stappen onderweg naar succes. Soms zijn ze persoonlijk en moet je je over jezelf heen zetten. Soms zijn ze zakelijk en doe je dingen die je eng vindt. It’s part of the job. Jij wilt die droom, dan is dit wat je er voor moet doen. Ingewikkelder dan dat kan ik het niet maken.

Ik zie alleen zoveel vrouwen elkaar cheerleaden. Van het 3 kilometer punt al een hele happening maken. ‘Oh, wat heb je dat goed gedaan’, ‘wat ben je goed bezig’, ‘ik ben zo trots op je’ en ‘wat je allemaal doet’. En ik denk dan soms wel eens dat ik van een andere planeet kom als ik dat soort conversaties aanschouw. Wat ze allemaal doet? Ze zit op 3 kilometer en moet er nog 39, waar is het perspectief? Zullen we normaal blijven doen?  Zo las ik van de week dat iemand zich ingeschreven had bij de Kamer van Koophandel. Echt, als je onder de post de reacties las (sorry, alleen van vrouwen…) dacht je minstens dat ze haar eerste maand € 10.000 omzet had gehaald. Werkelijk. Een inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Waar hebben we het over?  Weet je hoe dat werkt?

• Je maakt online een afspraak en vult alvast het aanvraagformulier in
• Je gaat op de afgesproken tijd naar jouw KvK vestiging
• Ze draaien dan een A4tje uit dat jij tekent, ze checken je identiteit, 10 minuten later sta je buiten en………………. is er nog niets veranderd.

Je hebt na deze inschrijving niet automatisch 21 klanten. Je website springt niet als vanzelf online. Facebook geeft je geen 2113 volgers cadeau omdat je je zojuist, hoera, ingeschreven hebt.  Het is maar een papiertje. Echt. Waar je wat mee kunt doen maar niets mee hoeft te doen. Je zou legaal mogen ondernemen. Dát is waar het voor staat. Geen enkele prestatie. Zelfs het besluit nemen stelt niets voor want als je dat papiertje weggooit en er nooit meer aan denkt is er niets aan de hand. Vroeger moest je nog jaarlijks contributie betalen, tegenwoordig niet meer. Om duidelijk te maken, het is als een recept bij de apotheek inleveren. Die medicijnen mag je dan smeren, slikken of wat dan ook maar verder gaat het nergens over.

Ik hou van vrouwen; ik werk bijna alleen maar met vrouwen en heb een paar beste vriendinnen waar ik absoluut niet zonder kan. We zijn alleen als ‘type’ wel een beetje bijzonder. E is een hele grote groep die de ander uit angst het liefst zo klein mogelijk houdt; niet je kop uit de krabbenmand steken hé, terug jij! En er is ook een hele bijzondere, lieve groep die  elkaar niet laat groeien omdat we elkaar bijna verstikken met complimentjes voor niet geleverde prestaties. En soms weet ik niet welke van de twee ik erger vind. Want als we een handtekening halen al een huzarenstukje vinden en over elkaar heen vallen om te zeggen hoe dapper dat wel niet is, waar dagen we elkaar dan uit? Waar zijn we dan positief kritisch richting elkaar zodat we kunnen groeien? Waar geven we dan complimenten voor échte prestaties? Voel je wat ik bedoel?

Zoals ik al zei, ik hou echt van vrouwen. 98% van mijn klanten is vrouw en ze zijn me allemaal ongelooflijk dierbaar. Het is juist vanuit mijn hart dat ik dit stuk schrijf. Omdat ik zoveel meer vrouwen zou willen zien groeien. Elkaar veel meer écht aanmoedigen op uitdagingen en niet voor ieder wissewasjes 22 Gifjes sturen met hoe briljant ze wel niet zijn. Daarom kreeg mijn klant ook geen sticker. Omdat het gaaf is wat ze doet, maar nog niet voldoende. Omdat ik geloof dat ik haar een groter cadeau geef door haar aan te sporen nog meer uit zichzelf te halen, dan dat ik doe als ik haar voor nog niet eens een mijlpaal een schouderklopje (lees; sticker) geef. Jouw kind krijgt toch ook geen ijsje als hij zijn bord maar voor de helft heeft opgegeten……………

Noem het tough love, dat mag. Mag/ kan niet jouw manier zijn, het is de manier waarop ík het doe. Omdat ik het allerbeste uit mijn klanten wil halen en daarmee vol liefde kijk naar wat ze doen. En ik ook de eerste ben die alles uit de kast trekt om ze te belonen als ze er écht zijn. Enneh, inwendig moedig ik ze wel aan hoor, every step of the way. Ik zie alles wat ze doen. Maar dat zeg ik natuurlijk niet 😊

Hoe is dat voor jou? Wat heb jij voor inzicht gekregen door dit blog? Doe jij dit hetzelfde? Zou je het wel willen maar houdt iets je tegen? Ben jij ook zo’n cheerleader en kun je iets met het inzicht dat je de ander daarmee juist klein houdt? Ben heel benieuwd naar jouw visie/inzichten hierop. Wil je het hieronder met me delen?