Zondagavond, half 10. Na een relaxdag in mijn onesie (mijn man, die dat ding haat, is toch op vakantie en ik mocht van mezelf een dag ‘niets hoeven’ want ik had zaterdag ook al gewerkt……..) ben ik me aan het voorbereiden op de maandag. Een trainingsdag waarvoor ik vroeg van huis zal moeten. En ook thuis een hoop moet doen voor ik de deur uit kan, want ja, Ko is er niet.
Mijn wekker moet heel vroeg afgaan want onze Harrie (onze Spaanse ‘Chien de la rue’) moet een extra groot rondje uit voordat ik in de auto stap om te voorkomen dat hij me ongelooflijk benauwd aankijkt bij thuiskomst aan het einde van de dag. Ik zet alvast het blikje poezenvoer klaar, hang de was op (iets wat ik normaal ’s-ochtends doe) en besluit de vaatwasser nu al aan te zetten zodat ik hem voordat ik naar bed ga nog leeg kan halen. Scheelt me morgenvroeg ook weer 10 minuten, lees: dan kan ik 10 minuten langer blijven liggen. Ik hou namelijk niet van vroeg opstaan 😊.
Maar het allerbelangrijkste is het klaarleggen van mijn kantoorsleutels. Want “onze poets” komt morgen ons kantoor schoonmaken. Wat ik heerlijk vind om meerdere redenen. Het ruikt altijd zo écht fris als zij geweest is. Al doe ik precies hetzelfde, bij haar ruikt het toch anders. Beter, lekkerder, schoner. En ik hoef het zelf niet te doen, aan schoonmaken heb ik een nog grotere hekel dan aan vroeg opstaan.
Dus die sleutels moest ik voor haar klaarleggen, anders kon ze er niet in. Ik mocht ze dus niet vergeten. Ik leg ze voor de deur, zodat ik er overheen moet stappen als ik het huis verlaat. Op de aanrecht leg ik een briefje ‘sleutels afleveren’, zodat ik dat gelijk zie als ik morgen in de keuken kom om mijn rechts gedraaide yoghurt met cruesli klaar te maken en de katten eten te geven. Kan niet missen. Zou je denken…….
Ik werd vanochtend wakker en zag het briefje, ‘yes, de sleutels’. Een kleine 3 kwartier later ben ik klaar voor vertrek nadat ik het lijstje ‘hond, yoghurt, katten’ heb afgewerkt. Ik zie mijn sleutels liggen als ik fris en fruitig de deur uit stap en weer de reminder ‘die moet ik even afgooien, ze zit erop te wachten’. Kat in het welbekende bakkie. Toch?
Ik stap in mijn auto en leg mijn sleutels in het middenconsole. Lekker in het zicht, kan ik ze niet vergeten. Ik stel de navi in (‘Hoe heet ook alweer dat hotel waar ik zijn moet?) zet de radio aan en val midden in een interview met de oma van Duncan Laurence, die zo trots over haar kleinzoon vertelt. Het had mijn moeder kunnen zijn, ik moet er om lachen. De verkeersdienst vertelt dat het druk is op de weg dus doe ik een kleine aanpassing aan de route (4 minuten langer maar ik kan wel doorrijden) en ga op weg.
Sneller dan normaal rijd ik het dorp uit, de lijn auto’s die tegelijkertijd het dorp uit willen is er vandaag niet. Mijn eerste meevaller. Ik sta voor het verkeerslicht om de snelweg op te draaien, kijk naar beneden en daar liggen ze. Roepen ze me bijna in stilte. Mijn sleutels. Shit! Alsnog vergeten af te geven, hoe is het mogelijk?? Zoveel reminders, zo over nagedacht en toch zijn ze met me mee onderweg naar Den Dolder en liggen ze niet in de brievenbus van Nadine die over ruim een uur met emmer en dweil mijn kantoor in wil. OMFG. Dat wordt dus draaien………
Nu kun je denken ‘wat moet ik met jouw verhaal’ en stiekem kan ik dat ook wel begrijpen. Maar je kent me, mijn schrijfsels leiden uiteindelijk altijd ergens toe. Uiteindelijk. Het laat zien dat ik echt pijn had, ik wil namelijk niet zelf mijn kantoor schoonmaken, ik vind het niet leuk en ik heb er geen tijd voor. Ik heb een verlangen: straks in mijn heerlijk naar Ajax met limoengeur ruikende ruimte binnen stappen en niet langer de broodkruimels tussen mijn toetsenbord uit hoeven vegen omdat Nadine er even een sopdoekje van Hara overheen heeft gehaald.
Ik had een vet aantal reminders neergelegd en het tóch niet gedaan. Want er gebeurde weer ‘van alles’. Het leven overkwam me in de vorm van een file en de trotse oma van Duncan die zo op mijn eigen moeder lijkt. Sleutels vergeten.
En weet je: zo werkt het met jouw klanten ook!
De meeste van mijn nieuwsbrieflezers denken dat je mensen spamt als je ze vaker dan één keer per maand iets stuurt. ‘Je moet je vooral niet opdringen’. Toch? Ik zie het je denken.
Ik zie dat anders. Ik zie dat als een hele berg lieve briefjes die je ze geeft. Reminders aan hoe het zou kunnen. Post-its met hoe het anders, sneller en makkelijker kan waar ze van kunnen profiteren. Broodkruimels die je uitstrooit zodat ze de weg weten. Hans en Grietje vonden die kruimels ook geen spam. Ja, ken uw klassiekers 😊.
Spam is iemand de verkeerde kant op sturen. Spam is rotsblokken op hun weg leggen in plaats van met kruimels de weg wijzen. Wat van waarde is, kan geen spam zijn.
Ok, nog één keer: wat van waarde is, is geen spam.
Ze hebben het nodig. Meer dan je denkt. Want ik had een spoor met briefjes en reminders. Ik dacht zelf ook genoeg. De marketingpolitie zou mogelijk ook gezegd hebben dat dit er echt voldoende waren. En toch mistte er nog eentje. De allerbelangrijkste. Dat briefje op mijn stuur waardoor ik er ook na het aanzetten van de stoelverwarming (weet je wel hoe koud het was maandag?) nog aan gedacht had mijn sleutels weg te brengen en in een rechte lijn naar Nadine zou zijn gereden.
Alle voorgaande briefjes hebben geen zin als je net te vroeg afhaakt. Als je het finale briefje, de belangrijkste schakel in de ketting, weg laat omdat ……… (kruis aan wat van toepassing is, meerdere kruisjes toegestaan 😊).
A) Ze het nu toch wel weten
B) Ik me niet op wil dringen
C) Iedereen die het zou willen doen heeft het nu wel gekocht toch
D) Het me uitschrijvers kan kosten als ik nu nog iets stuur
Bingo!
Enneh, vind je het leuk om voor mij ook een briefje achter te laten naar aanleiding van deze blog, dan kan dat hieronder 😊
Heb ik je wakker geschud?
Had je een ‘aha moment’?
Ben je klaar voor meer waardevolle tips die écht werken als je afrekent met je eigen excuses?
Ontvang ze gratis en zonder er iets voor te hoeven doen wekelijks in je mailbox!
Uiteraard behandel ik jouw gegevens vertrouwelijk. Ik verwijs je hiervoor naar de Privacy Verklaring.
Heeeeerlijk blog weer❤️❤️
Zo herkenbaar die Ajax geur.
Dank weer Veronique want je hebt wederom mijn blik weten te verwijden😘thnx for that
Doe ik met heel veel plezier Janine!
Zo leuk en herkenbaar. Daarom vandaag ook maar een blog (off topic) gedeeld over zichtbaarheid en mijn fotovrees. En vervolgens aan mensen die reageerden die dat herkenbaar en waardevol vonden even de link naar deze blog gestuurd. 👍🏻