Is het je ego of gemakzucht?

Ik wil het weer eens hebben over verkopen. Geen onbelangrijk onderdeel van je bedrijfsvoering. Noodzakelijk als je klanten wilt hebben zelfs.

Mijn dochter loopt stage bij een ontzettend leuk en hip theemerk. Ze heeft een ‘wat brede opdracht’, maar haar leidinggevende is niet gek en had snel door wat voor vlees hij in de kuip had.

Dus hij heeft haar een salestarget gegeven en heel veel succes gewenst. 20 jaar oud. Nul saleservaring. Geen enkele kennis van de theemarkt. Enneh, stagiaire hè, dus niet heul veel begeleiding. Wél een doelstelling én het is ook nog eens een must, want ze moet er op afstuderen. En als ik zie wat ze doet, dan kunnen wij daar nog wat van leren. Dus klaar voor een salesblog? Oh nee, een blog over sales, dat is weer wat anders ????.

‘Mam, mag ik Evelijn bellen?’

Nou ben ik natuurlijk niet objectief, dat hoor ik ook niet te zijn als moeder. Ze is wel bijzonder. En een enorme spiegel, ook voor mij. (Overigens, heb ik in een melancholische bui  een stuk over haar en het moederschap in combinatie met ondernemer zijn, gedeeld in mijn Facebookgroep…… ) Ze werd dus letterlijk en figuurlijk voor de leeuwen geworpen en ging het gewoon doen. Zonder ‘gedoe’, wars van drama, haar ego niet in de weg. Dit was haar opdracht en die voert ze uit, punt:

• • Allereerst maakte ze een lijst met bedrijven en horecagelegenheden die thee schenken. En dit lijkt zo simpel, maar het is precies wat ze deed. Ze maakte een lijst, meer niet. Wat wij vaak doen, is dat we een selectie maken. Dat is iets anders dan een lijst. Wij denken voor anderen, bepalen of ze mogelijk al thee hebben, vast al een contract hebben met die en die, of toch veel te groot zijn voor ons…….. Voel je hem? Daar doet Sophie niet aan, een lijst is een lijst en ze begint gewoon bovenaan. Zonder oordeel.
  • Dan komen we aan op het tweede punt; ze doet gewoon haar werk. Ze komt erachter dat ze uit x telefoontjes y gesprekken haalt en die goed zijn voor z klanten. Dus rekent ze terug en doet ze iedere dag haar telefoontjes. Het juiste aantal. Niet meer en niet minder. Ze werkt gewoon de lijst af. Ze doet niet eerst boodschappen. Gaat niet eerst de hond uitlaten (wat dan wel weer jammer is overigens ???? ) Moet niet eerst nog ‘even op Facebook kijken’, ze doet gewoon haar taak. En dat iedere dag opnieuw, 5 dagen per week. En krijgt dus, als studente zonder ervaring, afspraken bij grote horecaondernemers in Nederland. Niet normaal!
  • Ze ziet overal een kans, het is bijna niet leuk meer. Als we ergens zijn, kijkt ze wat voor thee er wordt geschonken. Als ik ergens ben, vraagt ze of ik wil kijken welk theemerk ze hebben en of ik een contactpersoon kan achterhalen. Ze was laatst op een bijeenkomst, blijkt ze naast een hele grote mijnheer (figuurlijk dan) uit de catering business te staan. Hij wilde zijn naam niet geven en dus heeft ze twee uur op LinkedIn zijn naam/foto gezocht. Vanzelfsprekend vond ze hem en ze bezorgde persoonlijk een doos thee. Nu zijn dit soort mannen niet snel onder de indruk, maar dat was nu natuurlijk wel het geval. Zou ik ook zijn. En dus weer een zeer waardevolle ingang. Hoppa.
  • Ze maakt gebruik van haar eigen netwerk én dat van anderen. De man van één van mijn vriendinnen heeft een groot bedrijf. Sophie heeft hem wel eens gezien, maar verder niet. Stuurt ze me vanmiddag een appje of ik het goed vind als ze die vriendin even belt, zodat zij het nummer kan geven van de persoon die bij hen verantwoordelijk is voor  catering/facilitymanagement. Zonder zich af te vragen wat iemand daarvan gaat vinden. Voel je hem?

Wees eens eerlijk? Hoe vaak heb jij bij bovenstaande acties gedacht; ‘Zo…………, die heeft lef’ of iets dergelijks? Als je naar jezelf kijkt, bij hoeveel van deze acties zou jij al afgehaakt zijn op ‘wat men wel niet van je zou denken?’ Of vanwege angst om afwijzing? Die niet eens persoonlijk is, het gaat over thee en niet over haar. Als iemand zonder thee of saleservaring dit kan, waarom kunnen wij dit dan niet? Of beter, waarom doen we het dan niet?

Is het stiekem eigenlijk wel goed zo……?

Wil je een eerlijk antwoord? Alhoewel, die vraag moet ik niet eens stellen, want ik geef dat antwoord toch wel ????. We hebben een te groot ego of zijn gewoon gemakzuchtig.  Dat ego heeft te maken met de afwijzing hierboven of het ‘Wat zou men denken’ gedoe. Allemaal onzin, want wat je ook doet, men denkt toch wel iets van je, ook als je niets doet. Alleen verdien je dan niets……….

Het grote ding is echter vaak gemakzucht. Het hoeft niet zo nodig. Zo is het ook wel goed. Er is een goed plan B. Of je kan makkelijk met minder toe. Wat op zich een geweldige eigenschap is, maar wordt het leven er altijd leuker van? En weet je wel wat je met meer kunt doen voor anderen die het minder goed hebben? Je kunt het altijd nog weggeven.

Eén van mijn klanten zat ook in die situatie. Er was wel een beetje noodzaak tot het verdienen van geld, maar eigenlijk was de pijn niet groot genoeg. Deed het maar een beetje zeer. Was een kleine pleister ook wel goed, was er geen reden om al te ver uit haar comfortzone te stappen. Dus sudderde het een beetje. Met af en toe een opleving. En zat ze op andere momenten zichzelf weer heerlijk in de weg. Ondertussen ergerde ik me, ik wist en voelde aan alles dat er nog zoveel meer in haar zat. Maar ja, je moet het niet voor een ander willen hè? Zo leefde ze nog lang en gemiddeld.

Tot er onverwachts iets gebeurde. Er zo’n beetje per direct geld moest komen, en ook een substantieel bedrag. Toen kwam eindelijk die tijger tevoorschijn. Waar ze daarvoor steeds bijna om toestemming leek te vragen om in actie te komen of meerdere keren zei ‘Ik weet niet wat ik moet doen hoor’, schoot er ineens iets omhoog. Ego en gemakzucht aan de kant. Ik zou bijna zeggen (bijna hè ???? ) kwam ze in haar volledige kracht en ging ze daar ook naar handelen.

Binnen no-time was er een hele reeks met acties op- en uitgezet. En werd er DEZELFDE dag nog geld verdiend. En de dagen erna ook. Bijna als vanzelf. Er ontstond een ‘Waarom’, sudderen was niet meer genoeg, de tijger maakte dat ze zichzelf uit de weg ging. En the rest is history………….

Komt jouw tijger uit zijn kooi?

Moraal van deze verhalen? Er is niets meer voor nodig om een verkoop te doen dan het gewoon te doen. Hoe hard jouw Urker mannenkoor ook begint te joelen nu, of welke excuses je zelf nu toch nog meent te moeten roepen. ‘You can’t argue with facts’ zegt mijn coach altijd en de feiten zijn zoals ik ze hierboven in deze 2 voorbeelden stel.

Zie het als een baan, zoals Sophie, of zorg dat er een noodzaak komt, zoals bij mijn klant. Die overigens inmiddels op vleugels loopt. Ik heb haar overigens ook geadviseerd die kooi te sluiten en die tijger lekker nog even ‘los te laten lopen’. Dat vond ze toch ook wel een goed plan ????. Ze heeft zich over haar eigen bullshit heen gezet. Ze weet nu dat ze alles kan, zoals ik dat altijd in haar gezien heb.

Op welke ‘noodzaak’ zit jij te wachten?

Je kunt wachten op het duwtje, zoals mijn klant. Zoals bij mij ook het keerpunt pas écht kwam toen mijn man zijn bedrijf kwijt raakte. We daardoor besloten stevig te gaan bezuinigingen en ik bij alles wat we wegstreepten dacht ‘maar zo wil ik niet leven’. Ik nam toen het besluit om dan zélf meer te gaan verdienen en nam daarop de actie. Wacht je op het fluitsignaal of geef je jezelf nu het startschot om er voor te gaan? En ieder antwoord is oké, als je maar weet dat je zelf een keuze hebt.

En, hoe is deze spiegel? Maakt hij het wat in je los? Wat heeft het je doen inzien? Wil je het hieronder met me delen?