Kansen krijg je niet vanzelf, die creëer je zelf!

‘Ik zou zo graag’, ‘wat ik het liefst zou willen is’ hoor je dat ook wel eens? Of denk je het stiekem ook wel eens? Weet je wat mijn moeder altijd antwoordde als ik dat tegen haar zei? ‘Je moet eens weten wat ik wil’. En je voelt hem vast wel, daarmee was de discussie over ???? Waar ik me vet had voorgenomen om dat nóóóóit tegen mijn eigen kinderen te zeggen kan ik niet zeggen dat ik me aan mijn voornemen heb gehouden. Ook ik blijk gewoon een mens te zijn en ook nog op mijn moeder te lijken.

Goed, je vraagt je nu vast af wanneer ik nu eindelijk mijn tips ga geven nu ik mijn jeugdtrauma’s heb gedeeld. Je hebt al over de tip heen gelezen. Het gaat namelijk over verantwoordelijkheid nemen, zelfleiderschap. Enneh, ik heb geen jeugdtrauma hoor. In ieder geval niet dat ik me er van bewust ben ????

Niemand geeft jou de gelegenheid #realitycheck

Waar dit blog door getriggerd werd is de opmerking van iemand dat ze zich afvroeg wie haar de gelegenheid zou geven om voor een zaal te spreken. En mijn antwoord is plain simple; niemand. Helaas pindakaas. Geen sticker.

Laten we eerlijk zijn. En je voelt hem al aankomen, dat is niet hetzelfde als aardig. We willen allemaal wel in Ahoy of, als je uit 020 komt, in de Ziggodome staan. Alleen geldt voor velen van ons met onze huidige expertstatus dat we die nog niet lekker gevuld krijgen en de kans dat we dus door Mojo gebeld worden voor een optreden, is niet zo heel groot. Het is een beetje dat ik droomde van een carrière als model toen ik een puber was (we hebben allemaal zo onze dromen) tot iemand mij vertelde dat dat met 1.58 m never nooit niet ging lukken. Gewoon een reality check. Niet onaardig of vervelend maar een feit. Ja, en nóg een jeugdtrauma natuurlijk ????

De gunfactor gaat pas spelen nadat je je bekend hebt gemaakt

‘Ja maar iemand moet het je ook gunnen’. En dat is ook zeker waar. Mensen doen mensen met mensen die ze Kennen – Leuk vinden – Vertrouwen; de welbekende Know/Like/Trust factor. Als je daaraan voldoet dan kan er van alles gebeuren. Alleen moet je daarvoor wel eerst investeren. Niet in geld maar in tijd, in kennis. En als je dan met een hulpvraag komt, dan is alles mogelijk. Dan willen heel veel mensen je helpen.

Dus die gunfactor die verdien je door wat je een ander hebt gegund. Deze is dus het gevolg van pro- actief handelen. Dus als je nu dat podium wilt en je vult uit jezelf nog geen zalen, zorg er dan voor dat je van waarde bent voor organisatoren van festivals etc. Waar kun je vanuit jouw expertise in meedenken, in meehelpen, van betekenis zijn. En als jij dan tzt vraagt om een kans, tuurlijk zeggen ze dan geen ‘nee’.

Het gaat niet gebeuren omdat jij er nu klaar voor bent

In mijn 8 daagse was het gisteren de opdracht om in actie te komen en mensen pro-actief te benaderen. En dat leverde mensen al heel veel op. En soms duurt dat wat langer. Want wat er namelijk gebeurt is dat zij dan ineens het licht zien, 1 hele dag in de actiemodus springen en dan moet het eigenlijk ook wel op korte termijn gebeuren. Liefst voor het einde van de dag nog ergens een kassa gaan rinkelen.

Enneh, dat begrijp ik ook best, ik ben zelf ook niet zo’n geduldig type. Alleen werkt het zo niet helemaal. Het gaat om zaaien, zaaien, zaaien. En dan dingen de tijd geven om te rijpen. Je kunt gras niet sneller laten groeien door er heel veel naar te kijken of er aan te trekken. Alles heeft zijn tijd nodig.

Je kunt er wel invloed op uit oefenen. Door te zorgen dat de zaadjes niet weg waaien, water te geven, het onkruid te verwijderen, te bemesten etc. Dat zorgt altijd voor een beter resultaat. Dus passief afwachten levert minder op dan pro-actief er mee aan de slag gaan. En zo werkt het ook als je een kans wilt krijgen.

Ik heb mijn eigen kansen gecreëerd.

Door de uitspraak van mijn moeder ‘je moet eens weten wat ik wil’ werd het mij al snel duidelijk dat als ik naar iets verlangde ik dat zelf moest zien waar te maken. Daarom ben ik haar ook dankbaar; ze heeft me geleerd om zelfverantwoordelijkheid te nemen. Het gevaar dat zit in de uitspraak ‘ik zou willen dat iemand mij een kans geeft’ zit hem in het feit dat je daarmee je succes afhankelijk maakt van iets of iemand anders. Je kunt iemand ‘de schuld geven’; niemand heeft me ook een kans gegeven. En dat is heerlijk, zo’n zondebok. Het levert je alleen niets op. Sterker nog, het kost je alleen maar.

Door de les van mijn moeder heb ik altijd pro-actief gehandeld, niet afgewacht, ben ik gegaan voor wat ik wilde, kwam ik in beweging. Dus iedereen die denkt dat de podia waar ik op stond puur geluk waren, think again; tot een jaar geleden stuurde ik iedere maand minimaal 10 verzoeken de deur uit om ergens te mogen komen spreken. Dat heeft niets met toeval te maken maar met het zeer consistent uitvoeren van acties. En niet 1 maar 10. ‘Succes occurs when opportunity meets preparation’ – Zig Ziglar.

Je doet het net zolang tot het keerpunt komt en Ahoy wél komt vragen of je een datum vrij kunt  maken. En tot die tijd doe ik nog maar gewoon mijn eigen ding ???? En wil ik jou aanraden om hetzelfde te blijven doen.

Waar laat jij het nog ‘liggen’?

Dus mijn vraag aan jou is; waar hoop jij ook nog iets te veel of te vaak op een actie van anderen. Reken je op iets waar je zelf geen invloed op uit kunt oefenen. Geef je dus eigenlijk je eigen verantwoordelijkheid uit handen en daarmee de regie. En wat heb je nodig om dat te veranderen?

‘Take chances, make mistakes. That’s how you grow. Pain nourishes your courage. You have to fail in order to practice being brave.’ – Mary Tyler Moore

Wat heeft dit blog jou geleerd/ laten inzien? Wil je het hieronder met me delen? Ben heel benieuwd!