Kansen zijn NIET als stadsbussen!

Op mijn 24^ste kochten wij ons eerste bedrijf, een supermarkt met 25 man personeel. Doodsbenauwd en toch gedreven besloten we er vol voor te gaan. We hadden een gelukje, het was in Spakenburg. Onze 3 voorgangers waren er failliet gegaan en daarom konden we deze zaak voor een ‘schappelijk prijsje’ kopen. Ik denk nog wel eens ‘hoe heerlijk naïef waren we dat we dachten dat het ons, als 2 broekies’ dan wel zou lukken?’ maar we deden het. We leerden in no-time het dialect ‘op een breefje schrieven’ om ook écht de taal van onze ideale klant te spreken. Het enige wat ik weigerde was het dragen van krablappen, de Spakenburgse klederdracht, maar verder raakten we al snel ingeburgerd en liep de winkel goed. 

En hoe gaat dat dan. We gingen samen fantaseren over de volgende stap. Zoals je ook kan fantaseren over je volgende auto, je volgende huis of je volgende vakantie. Het was nog absoluut niet aan de orde, we konden nog minstens 10 jaar in dit bedrijf vooruit. Sterker nog, die tijd hadden we minimaal nodig om de lening af te betalen dus het waren echte toekomstdromen. 

We wisten wel welke winkel het moest zijn; een supermarkt in Gouda waar mijn zwager lange tijd gewerkt had. We kenden dus het bedrijf een beetje en die zaak paste ook perfect in het plaatje van het ‘next level’ waar we over 8 – 10 jaar wilden zijn. We werkten in ons bedrijf, verhuisden zelfs naar Spakenburg, leefden in het nu en droomden van de toekomst. 

Tot een bewuste dag eind oktober. Er stapte een ‘stropdas’ binnen van de organisatie waar wij bij aangesloten waren en die wilde ons een aanbod doen. Ik kreeg er knikkende knieën van, ik schonk de koffie spontaan naast de kopjes. Wat zou er komen, wat zou hij ons gaan vertellen? Wat denk je ………….. die desbetreffende zaak in Gouda kwam te koop. En mijn eerste reactie was: ‘oh nee, niet nu!’

Ik schets je de situatie:

• Ik was op dat moment ruim 6 maanden zwanger en ik weet hoeveel gedoe een nieuwe zaak met zich meebrengt.
• We hadden de opvang voor ons kind net geregeld. Het was wat gehannes met wachtlijsten maar uiteindelijk hadden we een plek waar hij/zij (toen was het nog niet gewoon om vooraf het geslacht te weten) heen kon en waar we een heel goed gevoel bij hadden.
• We waren nét verhuisd naar Spakenburg. We hadden een huis gevonden en dat hadden we in 4 maanden verbouwd tot ons droompaleis. We waren 3 maanden ervoor verhuisd en het was nu de tijd om aan de kinderkamer te beginnen. De verf in alle andere kamers was net droog, ik wachtte nog op de gordijnen voor in de keuken en de eetkamer ……
• Na een wat hectische start, een grote verbouwing en wat geschuif met personeel hadden we het idee dat we onze winkel net ‘in de vingers’ hadden. Alles ging lopen, we kregen het door, de veranderingen werkten, we hadden echt onze plek gevonden. Het werd net leuk.

En dan die kans. Die kans waarvan we droomden. Die kans waarvan we hoopten over 8 – 10 jaar, die was er nu. Op het meest ongelegen moment, mijn vliezen waren nog net niet gebroken maar dat scheelde niet veel. 

Ik las laatst een quote over ‘kansen zijn net als stadsbussen, er komt altijd een nieuwe voorbij’ en mijn haren gingen recht overeind. Ik ging nog net niet gillen maar dat was omdat ik op een terras zat en mensen zo gek naar me zouden gaan kijken. Wat al zo is als ik niet hardop gil, dus kun je nagaan. 

Die uitspraak over kansen en ‘oh joh, dan neem je toch de volgende’ is zo níet waar. Net als dat je geen ’24 liefdes van je leven tegen komt’ komen de échte kansen slechts zelden en ook altijd maar eenmalig voorbij. Dat is juist het kenmerk van een kans, anders zou het gewoon een volgende ‘gelegenheid’ zijn maar géén kans. Een kans heeft een ‘nu of nooit’ component, niet een ‘dan doe je het toch later’ factor, dan is het geen kans. Een penalty is een kans. Daarvan denk je ook niet ‘oh joh, ik schiet maar een eind heen, er komt er vast nog wel eentje deze wedstrijd’. Tijdens tennis niet scoren terwijl je daar de wedstrijd mee bepaalt omdat je nog wel 3 sets wilt spelen en dan komt er vast nog wel een kans om te winnen. Doei! 

Een supermarktondernemer zit gemiddeld 10 – 12 jaar in zijn zaak. Dus als we het nu niet zouden doen, dan zou deze kans voorbij zijn op dé winkel die we zo heel graag wilden hebben. We hebben er 3 nachten niet van geslapen en uiteindelijk besloten om het tóch te doen. 

• We verhuisden 4 weken voor mijn bevalling naar een huis dat ik niet eens leuk vond maar dat leeg stond.
• Terwijl ik lag te bevallen ruimde mijn moeder beneden de keuken in.
• We moesten op zoek naar opvang voor onze (naar later bleek) zoon want ik kon me een lang verlof niet permitteren als je net een nieuwe zaak met 80 man personeel gestart bent.

En zo waren er nog een aantal redenen waarom bijna iedereen vond we het eigenlijk niet hadden moeten doen. En toch deden we het. Omdat we aan alles voelden ‘this is once in a lifetime’, deze komt niet meer voorbij. Mogelijk een andere, in een andere vorm, in een andere plaats maar het moest deze winkel zijn. 

De beste, meest unieke kansen komen ALTIJD op het verkeerde moment. Dat heb ik later nog een keer of 12 ondervonden. Altijd als er een besluit moest worden genomen of er kwam weer iets op ons pad dan greep ik naar mijn haar en dacht ik ‘niet nu!!’ maar daar trekt die kans zich niets van aan heb ik inmiddels gemerkt.

“Don’t wait for the perfect moment. Take the moment and make it perfect.” 

Ik heb de magie van kansen ervaren. Wat er gebeurt als je iets tegenkomt dat écht een kans is en niet een ‘oh, wel leuk’. Het voelt als de liefde van je leven voor de eerste keer in zijn ogen kijken en thuiskomen. Je weet nog niet hoe of wat, je weet alleen dat dit moet gebeuren. 

Dus skip de mythe van de volgende bus. Nou woon ik in een dorp waar de volgende bus altijd heel lang op zich laat wachten, en helemaal in het weekend, dus het was toch al niet zo mijn ding. Voor mij typeert het grijpen van kansen de échte ondernemer. Een werknemer wacht op de volgende bus. Een ondernemer holt er achteraan en springt er nog net op, maar hij moet en zal meegaan. 

Hoe is dat met jou? Merk je ook dat je stiekem nog op de volgende bus zit te wachten? Of snap jij al hoe het werkt en heb je al ondervonden hoe mega-eng én mega-gaaf het grijpen van kansen is? Wil je het hieronder met me delen?