Op hard werken rust een groter taboe dan op seks, het wordt tijd om dat te doorbreken!

Klaar voor het doorbreken van een taboe?

Als je al langer op mijn nieuwsbrief geabonneerd bent dan weet je dat ik niet  snel een blad voor mijn mond neem. Dat er weinig onderwerpen zijn die ik uit de weg ga, ik steek mijn mening niet onder stoelen of banken. En toch, het blog van vandaag heb ik al eerder geschreven. Dat wil zeggen, de eerste paar zinnen of de eerste alinea en dan blies ik hem toch weer af. Dook ik in mijn ‘onderwerpenblikje’ voor een ander onderwerp om over te schrijven en schoof ik dit onderwerp weer terzijde. Want tegenwoordig kunnen en mogen we overal over praten, er zijn nog maar weinig taboes. Wat je verdient, hoe vaak je seks hebt, we praten openlijk over paddotrips (schuldig ???? ) en we vinden alles normaal. ‘Moet kunnen, doe je ding’. Er is echter een onderwerp dat in mijn ogen toe is aan een doorbraak en dat is het aantal uren dat we werken. Man, man, ik word er af en toe krankjorem van. Dus wees gewaarschuwd. Dit is een échte ‘Veronique mail’, je kunt hier dus ook gewoon stoppen met lezen.

‘Jij lééft wel écht he……….’

Vorige week was ik met mijn vriendin een dag in de sauna. Vreselijk in de watten gelegd, me ook gerealiseerd dat veel duurbetaalde behandelingen soms net zo’n pijn doen als dat ze duur zijn ???? (Wenkbrauwen epileren en ‘even de oneffenheden in uw huid weghalen’. En ook die ontspannen massage was vast heel goed voor mijn lijf maar alles behalve ontspannen….) En toen we voor de vierde keer die dag wat gingen drinken zei ze tegen me ‘jij leeft wel echt hé…..’. Ik verslikte me bijna in mijn witte wijn. Mijn dierbare vriendin die me regelmatig een appje stuurt met ‘zorg je wel goed voor jezelf’ kwam uit het niets met deze opmerking. En ik werd er stil van. Want het antwoord is ‘ja, ik leef écht’. Zo voelt het voor mij. Ik heb een permanente kriebel onder mijn huid. Ik heb iedere dag het gevoel dat er wel eens iets gaafs zou kunnen gebeuren. En bovenal heb ik een diepe overtuiging dat ik pas net begonnen ben, het vertrouwen dat het mooiste nog gaat komen. En me dat realiseren maakt dat ik zo nu en dan bijna zweef. Iedere dag het beste uit mezelf haal, me stretch in een tempo dat alleen ik mezelf opleg en waarin ik de uitdagingen op mijn pad aanga met de wetenschap dat ik ook hier weer een hele grote meid van ga worden. Het is niet saai, alles is permanent in beweging en ondertussen loop ik op wolkjes. En nu zag iemand eens die bijzondere kant van mijn groei, hoefde ik me eens een keer niet te verdedigen voor mijn werkuren. Een verademing.

Het moet allemaal moeiteloos, passief en in de flow. En laten we ook de ‘balans’ niet vergeten…..

Ik kom het dagelijks tegen: woorden als ‘moeiteloos ondernemen’, dat je vooral vanuit  gemak moet ondernemen en het hoeft niet vanzelf te gaan maar bijna vanzelf zou toch wel lekker zijn. Keep on dreaming, zo werkt het écht niet. Begrijp me goed, ik ben een groot voorstander van slim werken. Van de boel zodanig organiseren dat een deel van wat er gedaan moet worden op de automatische piloot gaat. Dat je processen efficiënt en effectief zijn ingericht zodat je zoveel mogelijk kunt doen in zo min mogelijk tijd. Allemaal volledig zin- en waardevol. Alleen, daarmee ben je er nog niet. Dan staan je processen glimmend opgelijnd maar dat wil nog niet zeggen dat de kassa dan ook rinkelt. Dat daarmee je Mailchimplijst 1000 abonnees heeft, dat je 2000 likes op FB hebt. En dat je een online training hebt (passief inkomen!) wil nog niet zeggen dat je hem automatisch verkoopt. Daar is wel écht actie voor nodig want er moet wel een lijst zijn om hem aan te verkopen en die heb je niet binnen 2 weken. Ik merk dat, doordat regelmatig de nadruk op dit soort termen gelegd wordt, er veel van mijn potentiele klanten zijn die écht geen idee hebben wat er bij komt kijken om écht een praktijk op te bouwen en om die reden met totaal verkeerde verwachtingen aan het ondernemerschap beginnen. En los daarvan, dat je  bijna veroordeeld wordt als je aangeeft dat je soms weken draait van meer dan 40 uur. Shame on you!!!

Naast die 40 uur is er nog meer dan genoeg tijd voor hele gave dingen

Voor het geval dat je nu denkt dat ik ‘altijd aan het werk ben’, hierbij een blik in mijn privé agenda van de afgelopen 3 weken:

• We zijn 4 dagen naar Key West geweest en hebben daar vreselijk genoten van de omgeving, elkaar en het mooie weer
• Een avondje Skydiven met mijn gezin en heerlijk uit eten geweest
• Heerlijk ontbeten op het strand met lieve vrienden en onze hond
• Een avond met vrienden wezen eten
• Een ontspannen saunadag met mijn lieve vriendin
• Een dag vrij geweest om mijn lieve dochter van Schiphol te halen en heerlijk gelunched met mijn ouders
• 3 avonden naar het theater geweest. En ja, dat was niet zo handig getimed maar ik wilde graag alle 3 de voorstellingen zien ????
• Me heerlijk laten masseren (extra, niet die tijdens de saunadag ☺)
• Ons eerste motorritje van dit jaar gemaakt
• 2 boeken gelezen

Niet saai en er is dus zelfs in mijn agenda nog voldoende tijd om ook privé alles uit mijn leven te halen.

Voor € 500.000,- omzet mag je best iets doen

En toch wordt deze vraag me zo vaak gesteld: ‘Hoeveel uur werk jij nu eigenlijk?’ Als ik een Euro in een potje had gedaan voor iedere keer dat die vraag mij gesteld werd, dan zou ik nu niet meer hoeven werken ???? En ik vraag me altijd af ‘waarom wil je dat weten?’ ‘Wat levert dat antwoord jou nu op?’ Zal ik eerlijk zijn? En als je ‘nee’ zegt doe ik het toch ????! Soms denk ik wel eens dat mijn antwoord voor de vraagsteller een excuus is om maar niet te hoeven beginnen. Want jeetje ‘zoveel uur wil ik echt niet werken’.  En dat mag ook. En dat kan ook. Mijn doel is namelijk hoogstwaarschijnlijk niet jouw doel. Of in ieder geval niet voor dit jaar. Ik wil dit jaar een half miljoen euro omzet realiseren en ik zit op ‘ramkoers’ zullen we maar zeggen. Mag ik daar dan een avondje extra mijn laptop voor openklappen? Of de zaterdagmiddag af en toe gebruiken om heerlijk gefocust en in alle rust aan mijn bedrijf te werken? Mijn ideeën vormgeven, over ‘het spel’ nadenken en bedenken waar het in mijn praktijk anders en beter kan. Moet je een dergelijk bedrag persé binnen kantooruren verdienen? En heb je er wel eens bij stil gestaan dat ik dit echt héérlijk vind.

De een slaapt op zaterdagmiddag, de ander staat langs een speelveld, weer een ander Netflixt een 6-delige SF-serie of wast zijn auto en ik werk regelmatig. Is dat minder goed? Waarom wordt dat wel veroordeeld maar als je je tijd ‘anders besteed’ dan is dat helemaal prima. Hoe zit dat eigenlijk? Ik weet zeker dat ik op zaterdagmiddag in ieder geval meer opgeladen en met meer voldoening weer thuiskom dan menig ander. En toch ‘hoort het niet’. Ik had het er laatst met mijn vriendin Maartje over dat het toch eigenlijk gek is dat het zo in elkaar steekt. En ik voel dat ik me daar eens over uit moest spreken. Een bedrijf zoals dat van mij is er niet ‘ineens’. Het is niet met ‘moeiteloos ondernemen’ ontstaan. Daar moet je in eerste instantie écht wel wat voor doen. Aan je zichtbaarheid werken, aan je expertstatus, je moet je salesfunnels uitvogelen, weten hoe je je lijsten überhaupt opbouwt en meer van dat soort zaken waar je vooraf nooit over nadenkt. En die dingen kosten tijd, zeker in eerste instantie. Slapend rijk worden, ik zou niet weten hoe dat werkt. Maar weet je, ik zou het ook niet willen. Ik wil voelen dat ik leef! En er komt écht een omslagpunt. Ik krijg nu dagelijks aanmeldingen van mensen die ‘iets’ met me willen, ik hoef niet meer achter iedere nieuwe klant aan. Alleen komt dat keerpunt wel pas na heel veel actie. Na vallen en weer opstaan. En dat een keer of tig herhalen.

Zullen we ophouden met uren tellen en gaan rekenen in plezier en voldoening?

Ik ben gek op het ondernemersspelletje. Nu ik steeds beter doorkrijg hoe het werkt krijg ik er steeds meer lol in. Gaat het niet meer om de knikkers maar juist om het spel. En dat spel leert me zoveel, haalt het beste uit mezelf, leert me te dromen, laat me die dromen waarmaken en laat me LEVEN. Precies zoals mijn vriendin me zei vorige week. Dus ja, ik werk veel. Maar ik leef ook volledig. Kun jij dat van jezelf ook zeggen? Dat je alles eruit haalt? Dat je jezelf stretcht en bijna iedere dag vol voldoening in je mandje stapt en ieder jaar je dromen weer naar boven bij mag stellen?  Als dat niet het geval is, wie werkt er dan harder van ons twee? Jij of ik? Want naast de eerste stelregel van mijn ouders – van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan – hadden ze nog een tweede. En die luidde: als je doet wat je leuk vindt ben je nooit aan het werk. En als ik die stelregel aanhoud werk ik waarschijnlijk zelfs minder uren dan jij……………. Eentje om over na te denken!

Ben heel benieuwd wat dit blog jou heeft geleerd, welk inzicht het je heeft gegeven. Wil je het hieronder met me delen? Zou ik super waarderen.