Steek jij wel eens je nek uit?

Take the risk or lose the chance – Ga jij met mij mee vooruit?

In één van mijn vorige blogs sprak ik over de besluiten die ik had genomen. Vervolgens had ik een gesprek met mijn coach en die zei: “deel ze, die besluiten van je”. Ik denk dan ‘wat kan het mijn abonnees nu schelen wat ik besluit?’. Totdat ze zei: “daarmee kun je ze uitnodigen om hetzelfde te doen”. Toen dacht ik ‘hoppa Prins, bloot met die billen’. Oh shoot, wat doe ik nu weer met de visueel ingestelde lezers van mijn blogs ????.

Ik vond het wel best……

Ik ga bloedeerlijk zijn. Misschien wel te, maar dat weet ik pas nadat ik reacties op dit schrijfsel krijg ????. Dus vooruit, gewoon maar doen. Take a risk hé ????. Vorig jaar had ik tijdens mijn event met gemak 125 deelnemers in een zaal. Hoefde ik eigenlijk niet veel voor te doen. Dus toen mijn event  voor 19 januari weer gepland werd en we keken naar zalen, zochten we op locaties die tot 125 mensen kwijt konden. En daar kozen we de mooiste van uit. Zo, dat kon maar vast geregeld zijn.

Tot er iets in me ging knagen. Ik merkte dat ik zelf deed waar ik bij een ander jeuk van krijg: gemakzucht. Tuurlijk kon ik dat prima voor mezelf goedpraten. Weet je wel hoeveel 125 is? Je hebt nooit durven dromen van 100, dan is dit toch een waanzinnig aantal? Je hebt toch ook niet meer nodig? Het is vast lastig om een mooie locatie te vinden waar ik er meer kwijt kan. En weet je welke ik gebruikte als ik stiekem last kreeg van mijn geweten? ‘Als ik er meer wil, dan zijn de rijen te lang en verlies ik het contact met de mensen achterin de zaal, dat wil ik niet’ Yeah right!

Weet je wat er werkelijk gebeurde? Ik had niet zoveel zin in het werk dat ik er voor moest doen. Ik heb het al best druk, moest ik ook nog een hele promotiecampagne opzetten. Voor die paar mensen meer. En een zaal vinden naar mijn maatstaven  voor een grotere groep dat gaat niet eenvoudig worden. Kortom; gedoe. Ik ging nog nét niet zuchten.

Wat er dus écht gebeurde was dat ik voor het makkelijke koos. Ik koos voor iets waarvan ik wist dat ik het kon.  Méér van hetzelfde. Daar kun je allerlei woorden voor verzinnen, wat er in mij opkwam na een intense blik van mijn eigen coach (en ze kan heeeeeeeeeel intens kijken ???? ) was ‘je bent gewoon een broekpoeperd’ (schrijf je dat met een ‘d’ of een ‘t’, mijn spellingscheck kent dit woord niet ????). En wat is nu het allergrootste cadeau van mijn bedrijf? Mijn persoonlijke groei, de mindset spierpijn die je af en toe hebt, het stretchen om meer uit jezelf te kunnen halen. En die kans ontnam ik mezelf gewoon. Uit angst om te falen. En heb ik gefaald als het er maar 125 zouden zijn?

Dus ik besloot, ik ga voor meer

Dit hardop zeggen vind ik doodeng!

Dus voor iedereen die denkt  ‘die Prins is echt nergens bang voor’, think again. Want weet je hoe eng het is om dit te roepen? Want nu leg ik me ook nog eens publiekelijk ‘vast’. Gaat het als falen voelen als ik het niet haal. Ik zie nu voor me dat iedereen die op de 19^e de zaal inloopt gaat zitten tellen. En  als het er minder dan 125 zijn dan denkt: ‘doel niet gehaald mevrouw de ondernemerscoach’. Want vanuit mijn rol moet ik het  helemaal waarmaken natuurlijk. Voor het geval dat jij dacht dat mijn Urker mannenkoor al volledig verhuisd was naar Katwijk……..

Ik kan er voor kiezen om te stralen in een zaal met 125 mensen. Wat voor heel veel van mijn gasten, net als voor mij nog maar heel kort geleden, al meer is dan waar ze van durven dromen. Heerlijk mezelf in de watten leggen en in de veilige zone blijven, die toch nog altijd mooi en geweldig is.

En weet je, toch doe ik het. Ik spring. Ik leg me vast. Ik stretch mezelf. Om wat mijn coach Suzanne zei. Omdat ik wil zien of ik het kan. Ik steek mijn nek uit, iedere keer opnieuw. Als het comfortabel dreigt te worden, dan daag ik mezelf weer uit. Door nu hardop te zeggen dat ik voor een grotere groep geweldig mooie gasten ga. Die de dag van hun leven gaan krijgen! Die aan het einde van de dag zo dankbaar zijn dat ze gekomen zijn. Dát is niet iets wat ik met twee vingers in mijn neus doe. maar wel wat ik wil. Dus maak ik het plan dat het gaat lukken. Of kan ik in ieder geval zeggen dat ik er alles aan zal doen om het te láten lukken. Als je er alles aan gedaan hebt bestaat er geen falen. 

Je doelen mogen irreëel zijn als je acties maar reëel zijn.

En ik nam nóg een eng besluit

Als ik dan toch bezig ben en weer aan mijn eigen elastiekje trek, laat ik het dan maar goed doen. Want ik besloot ook van locatie te wisselen. Vanwege die aantallen maar ook omdat ik de plek zoveel mooier vond, daar heb ik in mijn vorige blog al over verteld. Maar weet je, dat is de helft van het verhaal. Want wat ik niet verteld heb is dat ik echt de zaal uitverkocht moet hebben om dit event niet verliesgevend te laten zijn. En voordat je nu denkt: ‘dat kun jij financieel makkelijk hebben’, dan mis je het punt.

Het gaat er om dat ik iets wil en ook nog bereid ben om er een financieel risico voor te lopen. Groot worden doe je niet door je klein te houden. Door onder de radar te blijven. Door binnen de lijntjes te kleuren. Door nooit uit je veilige zone te stappen. Door de volger te blijven. Als ik dat wel doe, wat voor inspirator ben ik dan? Waar nodig ik jou dan toe uit? Welke boodschap geef ik dan af?

Als ik het doe kun jij het ook doen. Als jij het doet kan je klant het ook doen.

Er zijn leiders mij voorgegaan. Er zijn inspirators die mij steeds hebben aangemoedigd de volgende stap te zetten. Ik volgde soms wel eens met gezonde weerstand en tegenzin ???? maar ik volgde wel! Dát is waar het bij mij om gaat. Want als ik het doe doe jij het misschien ook wel en dan kan onze klant het ook doen. Wij hebben een voorbeeldfunctie voor onze klanten.

Zelfs als die volgende stap eng is of ik denk dat ik er nog niet aan toe ben. Stilstand is achteruitgang. En omdat mijn inspirators mij hebben voorgeleefd is het nu mijn beurt om het stokje over te nemen. En dat doe ik nu al, tot op zekere hoogte. Alleen is het wel belangrijk om te blijven stappen. En nu is het dus tijd om die volgende stap te zetten. En ik nodig jou uit om het zelfde te doen. Op jouw manier. Jouw stap buiten jouw comfortzone.

Allereerst natuurlijk voor jezelf. Maar ik zie het ook als mijn pad dat ik het voor mijn mensen voor moet lopen. Het is de verantwoordelijkheid die met succes komt. Mijn coach zegt altijd

“to whom much is given, much will be excpected”

Die rol en verantwoordelijkheid neem ik nu op me met deze besluiten. Zodat jij hetzelfde kunt gaan doen.

Haal je de les uit dit blogbericht of heb je al naar het ‘kruisje’ gezocht om deze pagina weg te klikken?

‘Leuk allemaal, maar waar leidt dit dagboekverhaal nu uiteindelijk naar toe mevrouw Prins?’

Je kunt er voor kiezen om dit als een opschepbericht te zien. Ik weet nu al dat dit verhaal me weer heel veel lezers gaat kosten. Omdat zij  zien dat mijn verhaal gaat om groter, grootst. ‘Ja duh, jij kunt het hebben als je geld verliest. Ik vind dat voor jou helemaal geen risico’. Na dit soort berichten krijg ik standaard naar mijn hoofd geslingerd: ‘het gaat bij jou altijd om meer en altijd over meer geld’. En dat is inmiddels oké voor mij. Dat is óók de leider zijn, dat hoort er ook bij.

Die mensen weten niet dat ik gisteren een zéér potentiele klant van mij toch op een collega heb gewezen omdat ik denk dat ze daar misschien wel beter past. Of dat ik iemand anders heb aangeraden om eerst met zichzelf aan de slag te gaan omdat ze eerst haar persoonlijke shit op orde moet hebben voordat ze zakelijk succesvol kan worden. Of iemand een verkort programma heb aangeboden omdat ik denk dat ze daar genoeg aan heeft terwijl ik haar met gemak ook de uitgebreide variant had kunnen verkopen. Gewoon maar wat praktijkdingen op 1 dag. Ik zou me niet hoeven verdedigen maar merk dat ik het af en toe wel wil.

Omdat ik ook maar gewoon een mens ben en je het de ene keer makkelijker kunt hebben dan de andere keer. Maar meer nog omdat dit soort verhalen echt uit mijn diepste zijn komen. Omdat ik zó graag wil dat je door de regels heen mijn échte boodschap aan jou leest. Mijn diepste verlangen om jou te inspireren om uit je veilige mand te komen en je wil inspireren om, net als ik, keuzes te gaan maken. Enge keuzes. Spierpijn keuzes. Soms wat minder slaap keuzes.

Wees eens eerlijk? Waar kies jij nog voor makkelijk, pijnloos, wegblijven van zweetplekken en obstakels?

Want man, wat worden we er grote dames en heren van. Ben jij degene die dit als een opschepbericht ziet? Of ben je degene die dat soort reacties van mensen van je af kan laten glijden omdat je aan alles voelt dat het jouw tijd is. Dat dit is wat je te doen staat. Dat je eigenlijk niet anders kan omdat dat comfortabele al zolang niet meer comfortabel voelt. En dat je blij bent dat ik het voortouw neem en jij daar op mee kunt liften? 

Waar bij jou ook al een tijdje iets knaagt en waarvan je nu denkt ‘ik stop met de easy way out’. Het jeukt, ik vind het eng, maar ik spring. Hoe klein die sprong ook is, een sprong is een sprong. Ik daag je niet gelijk uit om ook een zaal met 125 of meer te vullen ???? Wil je me hieronder laten weten waar jij vandaag voor gaat staan?