‘Mzumbu, you look so very happy’
Ik sta op de markt in Mugusu. Het is de grootste markt van West-Uganda en het is een totale chaos. Het krioelt er van de mensen, er wordt van alles verhandeld, het is een kakofonie aan geluiden, kleuren en geuren. Dit is Afrika op zijn puurst. Wat is het mooi maar wat is het hier en daar ook heftig. Het is ook Uganda op zijn rauwst. Ik weet niet waar ik kijken moet omdat ik alles wil zien. En soms wil ik het helemaal niet zien. De armoede, het dierenleed. Ik zie brommers waarop 3 geiten vervoerd worden. Iemand stopt 4 levende kippen onder de bagagedrager van zijn fiets. Een varken wordt aan zijn poot de markt op gesleept. Het hoort er bij. Ik kan niet kiezen om alleen het mooie te zien, dit is wat het is.
In die enorme mensenmassa komt deze prachtige dame naar me toe en vraagt me waarom ik zo gelukkig kijk. Ik kijk haar aan en ze pakt mijn hand, wat een prachtig mens. Ik geef haar aan dat die glimlach komt omdat ik zo gelukkig ben. Dat ik hier mag zijn, dat ik dit mag aanschouwen. Dat ik van het land en van zijn mensen ben gaan houden en het daarom fantastisch vind om hier naar mensen te kunnen kijken. Ze knikt enthousiast. ‘We Uganda people are happy people and we all are beautiful people’ zegt ze met een enorme glimlach en trots. Ik slik. Wat een bijzondere ontmoeting.
Het is namelijk wat ik zie bij de mensen hier. De trots. De manier waarop met name vrouwen hun hoofd houden, de manier waarop ze lopen. De manier waarop ze zichzelf zijn met hun lijf, ongeacht de vorm. Ze zijn inderdaad prachtig maar nog mooier is het dat ze dat ook uitstralen. En hardop uitspreken. Je voelt het.
Op deze markt had ik wel 1000 foto’s kunnen maken, minstens. Van de taferelen die er zich afspelen en van de mensen die ik zie. Ik durf het echter niet. Iets in me zegt dat het niet oké is om dat te doen. Als de enige blanke hier rondlopen en lukraak plaatjes schieten zonder toestemming is geen respect tonen. Een paar keer vraag ik daarom of ik een foto zou mogen maken en het antwoord is dan ook ‘nee’. Daar zijn ze te trots voor, het is geen kijkshow.
Weet je wat nu het bijzondere is (ik merk dat het weer ‘zo’n’ blog wordt 😊 ), is dat het merendeel van deze mensen niets heeft. Ze lopen op blote voeten, ze zijn niet maatschappelijk succesvol. En toch is er die trots. Niet om wat ze hebben, maar om wie ze zijn.
Het raakt me diep, ik schiet er vol van. Ik ben nog nooit zo trots op mezelf en/of mijn lijf geweest als deze vrouwen hier. Mijn lijf en ik hebben al sinds de pubertijd een haat/liefde verhouding. Ik ben dankbaar dat het het zo goed doet, dat het 2 prachtige kinderen heeft gedragen en verder kan ik er niet zoveel mee. Ik zie mezelf nog vaak in de dikke variant die ik in de pubertijd was en ben me daar altijd bewust van. Deze vrouwen dragen hun rondingen met zoveel trots en dat maakt ze zo mooi!
Als men zegt dat ik het ‘goed doe’, dan haal ik mijn schouders op en zeg ik dat het niet zo moeilijk is wat ik doe. Trots? Heel soms maar niet vaak. Mijn gedachtes dwalen verder af naar het verschil met deze dames. Ik ‘heb’ en ‘ben’ dan misschien iemand en kan nog niet half zo trots zijn als zij. Wie is er dan werkelijk rijk?
Sterker nog, ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat de Nederlanders een prachtig volk zijn. Als je het wel zou zeggen dan zou er wat gegiecheld en smalend gekeken worden. Dat zeg je toch niet? Zoals je ook je successen niet hoort te benoemen, doe een beetje normaal.
Deze mooie ontmoeting met deze dame laat me, naast alle meer dan bijzondere dingen die ik in dit prachtige land beleef, niet los. Het maakt iets in me los dat aan de ene kant die trots wel omhoog haalt en aan de andere kant verdriet. Wat ontneem ik mezelf door niet gewoon vet trots te zijn op alles wat en wie ik ben? En hoeveel zie ik hetzelfde niet om me heen gebeuren. Wat kunnen we samen doorbreken om gewoon vet trots te gaan worden. Zonder arrogant te zijn, dat is weer iets anders.
Wie doet het nu goed? Wij, die van alles doen en zijn en er soms voor ons zelf maar in ieder geval voor anderen niet voor uit kunnen/durven/mogen komen? Wanneer ben jij voor het laatst echt trots geweest op jezelf? Op de dingen die je hebt gedaan? Op de dappere keuzes die je hebt gemaakt? Op de mens die je bent, als moeder, dochter, vriendin, vader, zoon, vriend? Op je lijf? Op je prestaties?
Wat maakt dit blog in je los, raakt mijn ontmoeting jou zoals hij mij geraakt heeft? Zou je dat hieronder met me willen delen?
Heb ik je wakker geschud?
Had je een ‘aha moment’?
Ben je klaar voor meer waardevolle tips die écht werken als je afrekent met je eigen excuses?
Ontvang ze gratis en zonder er iets voor te hoeven doen wekelijks in je mailbox!
Uiteraard behandel ik jouw gegevens vertrouwelijk. Ik verwijs je hiervoor naar de Privacy Verklaring.
TROTS
Mooi Veronique, je blog raakt me en doet me nadenken.
Waar zijn wij ons trots gevoel kwijtgeraakt en het gaan zoeken in dingen buiten ons.
Het doet me nadenken wat echt belangrijk is in mijn leven, en dat is toch dat ik trots bent op mezelf en de je dit ook mag laten zien.
Ik ga hier bewust mee aan de slag om te gaan staan voor wie ik ben en niet voor wat ik ben.
Ik ben trots op wie ik ben en iedereen mag het weten.
(nu alleen dat stemmetje in mijn hoofd laten zwijgen😂)
Diane
Ha Diane, Yes! en stuur dat Urker Mannenkoor naar Timboektoe.
Lieve Veronique,
Dit ben jij, puur en recht vanuit je warme hart. 💖
Mij raakt je verhaal ook omdat ik mij niet kan heugen dat ik ooit echt trots ben geweest op mijzelf. Heel soms op iets dat ik had bereikt (hoewel er ook altijd wel een ‘maar’ aan zat 😬), maar nooit op wie ik ben. Er mankeerde overal wel wat aan.
Ik zie en voel jullie ontmoeting en neem dit beeld en deze wijsheid mee het weekend in.
Geniet nog daar en schrijf je nog eens ‘zo’n blog’? I love them.
Liefs, Martha
Lieve Martha, meenemen naar het weekend is een mooie start en daarna vasthouden hoor! Wees trots op de mens die je bent ❤.
Lieve Veronique, net als elke week geniet ik ook van je verhalen vanuit Uganda. Met name je blog van vandaag, want daarin beschrijf je in een notendop wat ik mijn klanten en deelneemsters leer.
Vanuit een diepe overtuiging niet trots te mogen/ kunnen/ willen/hoeven zijn op onszelf, op wie we zijn en ook op onze resultaten, leiden velen van ons niet het leven dat we wensen of zouden kunnen creëren. Mijn methode heet dat ook ‘Van jammer naar YES!’ Ik geloof dat de mensen in Uganda -ook in armoe, ook wanneer hun uiterlijke vorm afwijkt van de (Westerse) norm van “mooi”- echt hun YES! leven. Dank je voor je prachtige verhaal en je wekelijkse inspiratie. Ik weet wat werkelijk trots zijn, overtuigd zijn van onze ‘geluktheid’ zoals ik het altijd noem, ons brengt. Daarom houd ik zo van mijn werk ☺️
Ik wens je nog een mooie tijd daar. Liefs, Josje
Josje, “van Jammer naar Yes” I love it! Je hebt dit prachtig beschreven. Dankjewel voor het delen.
Dank je Veronique :). En alsjeblieft!
Prachtige blog Veronique! Ik ben er ook door geraakt en voor ik jouw zin las, hoorde ik in mijn hoofd al diezelfde zin: wie zijn er nou rijk? Rijk zijn heeft werkelijk niets te maken met geld en spullen en zelfs niet met de vrijheid die het een mens kan bieden, het heeft te maken met precies dat wat deze mensen dus wel kennen; blij zijn met wat er is. Trots op jezelf en genieten van verbinding met de mensen om je heen. Hier in onze calvinistische cultuur van ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ hebben we wel geld nodig om te kunnen ontsnappen uit het hamsterwiel en meer te leren zijn wie je bent buiten het keurslijf. Dan kweken we langzaamaan weer die liefde en trots voor onszelf.
Wat ik zo mooi duidelijk vind ook aan jouw verhaal van de Ugandese vrouw, is dat ze de liefde die ze voor zichzelf en haar volk voelt, ook weer uitstraalt o.a. naar jou. Dat het haar opvalt hoe jij straalt en dan daar een moment met jou in deelt. Cadeaus zijn het!
Joke, het zijn inderdaad prachtige cadeaus die deze mooie en trotse bevolking aan ons geeft. Herinneringen voor het leven en hele wijze lessen. Ik ben een bevoorrecht mens om deze reis te mogen en kunnen maken.
Heerlijke blog! Ik geniet met je mee en zie het voor me…trots en dankbaar.XL
Dankjewel Liesbeth🙏.
Ja prachtig Veronique, ik herken zo wat je zegt. Het verschil mogen ontdekken tussen arrogantie en trots.
Om helemaal te kunnen innemen en zelfs belichamen dat ik trots ben, dat ik de resultaten van mijn inspanningen mag vieren.
Dat brengt mij een mengeling van vreugde, dankbaarheid en grappig genoeg ook juist bescheidenheid.
Het gaat niet ‘om’ mij , maar ‘via mij’. Ik voel me vaak een doorgeefluik. De trots voelt persoonlijk en ook weer niet, omdat ik zo kan voelen hoe ik het heb getroffen en waar ik het aan te danken heb.
En hoe heerlijk is het om me te omgeven met mensen die stralen? Die dat in hun tenen kunnen voelen, in plaats van maar ‘alleen bescheiden’ doorbuffelen. Dat voelt vaak zo streng.
Dus ja, laten we trots zijn en lekker veel vieren. Ik merk dat ik daar blij en ontspannen van word 🙂.
Mooie tijd daar,
Liefs, Laura
Onze trotsheid vieren, ik vind het mooi Laura! Ik stem voor een nationale trotszijndag 😁👍.
Mooi! Sinds ik in Spanje woon zie ik erg duidelijk het verschil tussen Nederlanders en Spanjaarden. En dan ben ik trots dat ik een Nederlander ben. Als je de gedrevenheid, power en doorzettingsvermogen ziet van vele Nederlanders dan is dat bijzonder.
Ik was wel eens met een groep Nederlandse kwekers in Madrid, we bezochten diverse markten en de Spaanse kooplui zeiden, Nederlandse kwekers, die kunnen zelfs een tractor laten groeien. Haha, zo cool, maar dat zegt ook hoe ondernemend we zijn, hoe we bezig zijn om beter te worden en om te kijken naar de toekomst.
Uiteraard heeft dit ook wel een keerzijde, want de relaxte manier zoals de Spanjaarden in het leven staan, daar kunnen wij mooi weer wat van leren.
Maar als ik dan zie hoe ik zelf m´n online business opgezet heb ik korte tijd, hoe ik een mooie nieuwe moderne lesmethode om het prachtige Spaans te leren, heb weten te ontwikkelen, dan denk ik, tja het is gewoon een kwestie van doen, doorzetten en trots zijn.
Un beso Cintha
http://www.supergoedspaansleren.nl
Ha Cintha, ik voel je drive, trots en passie. Spaans temperament ha ha ha. Geweldig dat je het beste van twee werelden mag ervaren.
Ik ben er meer dan trots op dat ik na een arbeidsconflict de stap naar een eigen bedrijf heb durven zetten. Een van de producten van dat eigen bedrijf is het tijdschrift OOG VOOR AFRIKA dat ik in eigen beheer uitgeef en dat me drie keer per jaar ongelooflijk trots maakt. Kijk hier maar eens. https://joom.ag/01QY
Mijn eigen baas zijn biedt me de mogelijkheid om ongeveer de helft van het jaar in het prachtige Zuid-Afrika te wonen, bijzondere mensen te leren kennen en langzaam vrienden te mogen noemen, het biedt me de kans om auteurs te begeleiden op de hobbelige weg naar hun boek, om zelf te schrijven. Kortom, om al mijn talenten aan te boren waarvan ik ook langzaam maar steeds zekerder durf te erkennen dat het talenten zijn.
Wow Marjolein, diepe buiging 🙏. Wat bijzonder dat je dit doet. Daar mag, nee moet je trots op zijn!
Lieve Veronique,
Je raakt me weer vol! Tranen over mijn wangen, omdat ik je woorden voel en je integriteit terwijl je beschrijft wat je daar meemaakt! En het raakt me vol, want verdomme wat vind ik dat moeilijk zeg! Ik ben in mijn leven al een paar keer naar de hel en terug geweest en steeds is er dat stemmetje dat zegt: het is niet genoeg, je moet meer je best doen en dat is op zeker level ook wel zo, als je naar mijn omzet kijkt maar vandaag ga ik eens vet trots zijn op alles wat ik heb gedaan en wat ik tot nu toe heb bereikt en ik ga me nu eindelijk inschrijven voor jouw 3-daagse, van de week lukte het niet. Heb nog een mooie tijd daar! Liefs
Lieve Saskia, jouw reactie ontroert mij. Ik weet zeker dat je een POWER vrouw bent en dat je ongelooflijk trots op jezelf mag zijn. En die omzet komt, daar ga ik je in september mee helpen. Promised 😘
Wat beleef je toch een prachtige mooie en ook ‘lastige’ dingen Veronique.
Door je gedetailleerde beschrijving zie ik die vrouwen lopen, trots om wie ze zijn. Dat is denk ik ook precies het verschil met ons Nederlandse vrouwen (even generaliserend).
Wij hebben meteen de neiging om trots op ‘iets’ te zijn. Dat ‘iets’ is dan een prestatie die we hebben geleverd zoals jij ook je eigen voorbeelden geeft.
Voelt anders dan de trots die jij van die vrouwen beschrijft. Die ‘trots’ doet mij meer denken aan ‘statig’.
Veron, ja ‘statig’! mooi omschreven. Ik denk dan ook gelijk aan waardig!
Een prachtige blog!
Ik zie mezelf doorgaans eerder als een opgever die het maar niet lukt om succesvol te worden dan dat ik trots op mezelf ben. Toch was ik het laatst wel.
Op mijn 53e kocht ik mijn eerste paard. Een soort late meisjesdroom. Heel naief, want ik had heel weinig ervaring en kocht ook nog eens een sterke fokmerrie -een eigenwijze fjord- met net zo weinig ervaring als ik zelf. Wat hebben we getobd samen. Ik durfde Mollie -de fjord dus- niet eens uit de wei te halen. Meerdere keren heb ik haar uit wanhoop willen verkopen maar ik kon het niet. Bovendien heb ik een droom. Ik wil kinderen coachen die het moeilijk hebben in het leven. En dat wil ik doen met mijn paard. Daar heb ik dure opleidingen voor gevolgd en dat is mijn missie.
Dus tobde ik door. Soms letterlijk met vallen en opstaan. We zijn meerdere keren verhuisd naar een andere stal in de hoop daar op onze plek te vallen. Elke keer een strijd, maar ik kwam wel steeds iets verder. Dan zat ik te huilen in de auto op weg naar haar toe omdat ik weer iets moest doen waar ik als een berg tegenop zag.
Laatst liep ik voor het eerst samen met Mollie over de weg. Iets wat mij altijd ondenkbaar heeft geleken. Er reden vrachtwagens en tractors langs ons maar we liepen rustig en zeker van elkaar door.
Op dat moment was ik zo trots op mezelf!! Wat nou opgever. Als er iemand heeft doorgezet dan ben ik het wel.
Karolyn, wat een prachtig en persoonlijk verhaal deel je met ons. Ik zie je voor met Mollie. Daar mag je absoluut trots op zijn. En ik hoop met heel mijn hart dat je door deze ervaring, de eerste zin van jouw reactie “ik zie mijzelf….trots op mijzelf ben” nooit meer hoeft te denken❤🙏.
Ik ben trots op mezelf, continu. En op mijn kinderen, echtgenoot en alle andere dierbaren om me heen. Hoe dan? Ik accepteer ze zoals ze zijn, niet perse om wat ze doen. Soms is wat ze doen en wat ze hebben bereikt wel onderdeel van wie ze zijn. Voor mij is trots zijn in het moment zijn. Sommige mensen zien het soms als te zelfverzekerd of arrogant. Ik zeg, oordeel niet zo snel, wees trots op wie je bent, nu!
Mooi!
Wow! Een prachtig levensmotto mama Sita!
Een hele mooie blog Veronique, mooi wat zo’n gesprek dan met je doet. Ik zou daar ook zeker enorm van hebben kunnen genieten en ook door aan het denken gezet zijn.
Ik vind sowieso dat wij in het westen te ver van de natuur, van het mens-zijn zijn afgedwaald. Ik probeer daar op mijn eigen manier toch telkens weer een stukje terug in te brengen, ben blij met wie je als mens bent, en niet met hoeveel geld je op je bankrekening hebt staan of hoe groot je huis is.
Ik denk als we met z’n allen weer meer mens worden, met aandacht voor elkaar, dat we dan een fijnere wereld krijgen om in te leven.
Geniet nog van jullie prachtige reis.
Ha Esther, wij genieten volop van onze bijzondere reis.
Je hebt helemaal gelijk. Oprechte aandacht voor elkaar. Zo waardevol. Kan niet anders dan dat de wereld daar een stukje beter van wordt.
Prachtig Veronique, dank voor je schrijven. Het doet me denken aan mijn tijden in Ethiopië, ik heb nog nooit zoveel trotse, gelukkige en lachende mensen bij elkaar gezien. Heel gezond en verfrissend om hier bij stil te staan, Rozemarie x
Dat zal ook een bijzondere ervaring zijn geweest in Ethiopië Rozemarie. Deze ontmoetingen verrijken ons leven enorm en zetten veel zaken in perspectief.
Jazeker raak je me met jouw geraakt zijn. Omdat ik jouw ervaringen ook herken uit de reizen die ik maakte. En omdat het ook zo nietig en dankbaar maakt. Voor alles wat we hebben en zijn. Voor alles wat ik heb en ben. En ik merk dat ik elke keer naar je blogs uitkijk. Om via jouw die andere wereld, die onze eigen wereld zo goed relativeert, te mogen ervaren. Thanks dat ik je op dez wijze mag volgen.
Lieve Alja dankjewel voor dit onwijs lieve en mooie compliment❤
Herkenbaar! Ik was in januari in Oeganda om een training aan artsen te geven. De contrasten die je schetst herken ik precies. Voor een groot deel is het denk ik een cultuurverschil.
Ik woon sinds een jaar in Canada en zie hier ook grote verschillen. Ik denk dat we onszelf in Nederland (en ook op andere plekken in de wereld) echt een bepaalde cultuur (en stress) hebben aangepraat en aangeleerd en ik vind het best verdrietig dat mijn generatie soms totaal niet meer dankbaar lijkt te zijn. Alle bijzondere dingen nemen we voor lief. Ik ben trots om Nederlander te zijn, om verschillende redenen. Maar ik vind ook echt dat we dingen kunnen leren uit andere culturen.
Lydia, daar heb je helemaal gelijk in! Reizen en deze ontmoetingen zetten zaken in perspectief en zijn tegelijkertijd ook een enorme wake up call.
Ja, dat raakt me wel! Ik geef kledingadvies aan vrouwen en kom steeds weer die manier van kijken tegen van ‘ons NL vrouwen’.
Waar ik zelf natuurlijk ook veel van herken.
Wat prachtig, die trots!!
Wat ik tegenwoordig doe: elke avond bedenken waar ik trots op ben.
En vrouwen tips geven waardoor ze positiever naar zichzelf gaan kijken.
Moet ik maar mee doorgaan, als ik dit lees…. 😀
Yes, Yes, Jolanda! spread the word👍😁😘.
Prachtig weer! Wauw. Ja het raakt. Niet alleen op het “trots zijn”
Ik kan bijna de markt zien waar je liep.
Wederom word mijn Mal d’Afrique geraakt… 🙂
Heerlijk jouw blogs, alle soorten.
Geniet heerlijk verder.
Liefs
Prachtig! Ontroerend en zo waar! ❤️❤️❤️
Trots, ja natuurlijk ben ik stiekem soms trots op wat ik doe en kan. En toch laat ik het niet gemakkelijk zien. Dat is me zo geleerd. Maar erger nog; mensen worden jaloers, gaan dan rare dingen doen en daar heb ik veel last van. Ik noem jaloezie vaak volksziekte nummer 1. Het ontneemt mij mijn blijheid om mezelf. Het maakt veel kapot.
Ik ben nu trots op mezelf dat ik dit deel. Dat ik me nu eens niet verstop. Want ja, er zijn dingen die ik goed kan, heel goed zelfs. En door mijn ACT therapie en zeker ook door jou Veronique, durf ik al daar nu meer mee naar buiten te treden.