Ze was er niet klaar voor. Nog lang niet.
Het meest aangrijpende stuk is dat Lady Gaga (Ally in de film) als gast van de ster van de show vanuit de coulissen door hem, totaal onverwacht, het podium op getrokken wordt om een nummer te zingen wat eigenlijk nog niet af was, wat ze nog nooit geoefend hadden samen, voor een immens stadion vol met mensen terwijl ze tot op heden in een Drag Queen café optrad met hooguit 20 gasten. Als je het hebt over ‘er niet klaar voor zijn’, deze stond met stip op 1. (Een deel van dit stuk vind je in dit YT filmpje)
Hij liet echter geen ruimte voor discussie, accepteerde geen ‘nee’ en daar stond ze. Bang, bibberend en onzeker. En…………. het ging. Het werkte. Het lukte. En langzaam maar zeker zie je haar het podium overnemen, haar plek pakken en genieten van wat er gebeurt. Ze groeide 2 meter in 3 minuten. Enneh, ik ben een ongelooflijke romanticus en weet ook wel dat het een film is maar ik vond het magisch om te zien. (Ik hou me vast aan het feit dat het een biografisch verhaal is, dus het kan écht zo gegaan zijn 😊). The rest is history: A star is born.
‘Ik kom bij je terug als’
Met die film in mijn gedachten denk ik terug aan mijn Challenge van vorige week. Waarop ik zoveel enthousiaste reacties kreeg en ook een aantal mailtjes dat het ‘hun tijd nog niet was’. Om welke reden dan ook. En voor mij is dat ok, echt! Je kent me hè, no problem! 😊
Alleen, hoe lang blijf je dat nog zeggen? En is het ook waar? Dit moment met Ally bracht me zo dicht bij al die mails dat dát me vooral ontroerde aan het hele verhaal. Wat nu als zij niet haar podium had gepakt omdat ze er niet klaar voor was, wat in haar geval ook nog eens de waarheid was.
En welke kansen werden er gecreëerd door het wel te doen. Maar sterker nog, ze bleek er wel klaar voor te zijn. Ze stond daar en ze deed het. Alle excuses die in haar hoofd zaten bleken niet waar te zijn want ze ging niet af, ze ging niet dood, ze lachten haar niet uit, ze wist de tekst wel, ze kon wel toon houden. Alle gedachtes die ze had waarom ze het NIET moest doen waren NIET waar. Ik kan er nog om huilen. Echt.
Jij staat in de coulissen………
Begrijp me goed, voor sommigen is er wel een gegronde reden, als je 7 kinderen hebt en al 2 opleidingen volgt is het niet handig om ook nog een training “business bouwen” erbij te doen. Maar in alle andere gevallen: is het echt een terecht excuus? Dat je gaat verhuizen, nog op vakantie gaat, je eigenlijk geen tijd hebt, je eerst nog……………
Ik zou van dit blog eigenlijk een podcast moeten maken want ik kan me voorstellen dat dit als een pushmail gelezen kan worden. En hij komt zo uit mijn tenen, hij is zo gevoed door emotie, door bijna verdriet dat we onszelf in dat keurslijf houden van redenen die niet waar blijken te zijn?
Daardoor denk ik ook gelijk: moet ik dan nog meer als Jack (de rockstar uit de film) zijn en je gewoon voor het blok zetten. Moet ik dan nog meer Kick Ass worden en je nog meer ‘liefdevol confronterend’ laten zien dat je zelf de grootste bottleneck in het vervullen van je eigen droom bent. Mijn hart breekt bijna als ik dat zie gebeuren en ik zie het nogal vaak gebeuren.
Moet ik je gewoon ‘het podium optrekken’ zoals hij deed zodat je weet dat alle interne criticasters en Urker Mannenkoren geen gelijk hebben. Zoals Ally ervaarde? Dat je er NOOIT klaar voor zult zijn, ook volgend jaar niet? Dat er NOOIT een goed moment zal komen, dat je het NOOIT rustig genoeg zal hebben om…………
En al die tijd sta jij in de coulissen. Je talent te verdoen. Leef je niet je potentieel. Help je niet de mensen die je zo snoeihard nodig hebben. Doe je de wereld en vooral jezelf geen goed. Want ondertussen knaagt het ook nog.
Wat nu als er geen angst zou zijn? Welke keuze zou je dan maken? Als je niet kon falen? Als ik je vertel dat je niet persé in een burn-out komt als je bedrijf een succes wordt. Dat je én een fijn gezin kunt hebben én een imperium kunt bouwen. Al die angsten die ook meespelen in jouw besluit om nog maar even in de coulissen te blijven staan. Totdat …………… ja, tot wanneer eigenlijk ………………..?
Het is maar een film………
Ik schrijf mijn blogs altijd eerst in mijn hoofd voor ik ze op papier zet. Zodat, als mijn agenda aangeeft ‘blog schrijven’, ik alleen nog maar de woorden die ik al had op mijn toetsenbord hoef in te kloppen. Waar ik deze week geen rekening mee gehouden had was de emotie die ze los maken nu ik ze schrijf. Op zoveel gebieden. Want natuurlijk is het maar een film. En toch is het ook mijn werkelijkheid.
Ik was Ally. Al heel vaak. Niet klaar zijn en toch doen. In de film zie je in een scene haar gezicht als het nummer afgelopen is. Verwondering, blijdschap, trots en nog zoveel meer. Ik heb dat mogen voelen, al een paar keer. En dat gevoel………….. ik kan er ieder moment weer bij. Komt het weer uit mijn vezels omhoog, zoals ik dat bij haar ook zag. En dat moment, dat een keer gevoeld hebben, dat gun ik jou ook zo. Er waren nergens signalen dat ik dit kan, dat dit groots zou kunnen worden. Bij haar ook niet, ze stond in een T-shirtje aan de zijkant en pakte haar plek, haar talent was nog nergens onderkend.
Ik deed het als het niet uitkwam
Deze week is er een podcast gepubliceerd waarin Mirjam van Four Waves mij interviewt over ‘Hooked on Business’ zijn. Ik vertel daar delen van mijn eigen verhaal die ik nog niet verteld heb. Op mijn 29ste had ik een goed lopend bedrijf, was ik hoogzwanger van de eerste en waren we net 4 (!) maanden verhuist naar de woonplaats waar onze winkel gevestigd was. De verf was net droog. En toen kwam er een nieuwe kans ………………..
Ik weet dat dit een extreem voorbeeld is en je hoeft ook niet te verhuizen 😊 maar dat is nu juist de clou van het verhaal. De keuzes zijn soms zo ongelooflijk eenvoudig dat je bijna boos moet worden dat je je erdoor laat weerhouden om de grootste versie van jezelf en je missie te leven.
Het wakkert mijn missie in ieder geval grootser aan dan ooit. Ik ben alleen nog even aan het zoeken naar of ik je nu moet “Kicken” of aaien moet verleiden tot het maken van die keuzes. Het zal wel het eerste worden, dat is wie ik ben en hoe ik het doe. Het maakt me ook niet uit. Maar stap uit die coulissen vandaan, wie dien je er nog mee? Wat dien je er nog mee? Wat levert het verbergen je op?
Dat eeuwenoude verhaal ‘ik ben bang voor zichtbaarheid’. Is dat niet een krassende plaat inmiddels? (Je weet wel, zo’n ding waar ze vroeger muziek mee afspeelden en die dan nog wel eens in een groef bleef hangen 😊.) Zeggen dat je echt mensen wilt hebben en al maanden op dit trutstuk blijven hangen zonder er actie op te ondernemen? Zelfs je kinderen het excuus te laten zijn dat jij je droom niet leeft…………. Oef!
I rest my case ……………. A star is born. Go!
Wat heb jij nog nodig om de ster in jou geboren te laten worden? Wil je het me hieronder laten weten?
Heb ik je wakker geschud?
Had je een ‘aha moment’?
Ben je klaar voor meer waardevolle tips die écht werken als je afrekent met je eigen excuses?
Ontvang ze gratis en zonder er iets voor te hoeven doen wekelijks in je mailbox!
Uiteraard behandel ik jouw gegevens vertrouwelijk. Ik verwijs je hiervoor naar de Privacy Verklaring.
Je vraagt wat ik nodig heb om die ster geboren te laten worden?
Gezondheid en focus. Ik doe nu iets waar ik minder van wil doen en ik wil iets waarvoor ik nog een studie wil doen. Dus ik voel me in zo’n niemandsland zitten. Ik wil van alles, maar het voelt alsof ik nog niets kan doen………….
ok
Pffff Veronique, je blog raakt me in mijn hart. Niets verkooppraatje maar inderdaad uit je tenen. Ik zie de tranen in je ogen staan terwijl je tikt :-). Ik zie uit naar je podcast.
Wat ik nodig heb is vertrouwen en loslaten. Een stappenplan en daarbij niet teveel duwen en pushen. Dat is precies waarom ik ingestapt ben bij je 90-dagen programma. Een liefdevolle kick als durf en vertrouwen maken dat ik achterblijft. Mijn lat ligt altijd sky-high en mijn enthousiasme wil altijd meer en meer van me waarbij het omkeren in moeten op de loer ligt. Na een langdurige burn-out, waar ik zo sterk uitgekomen ben, ligt daar nog wel een angst waar ik mijn weg in mag gaan vinden en ik weet dat dat gaat lukken. Ik voel de vlinders in mijn buik als ik voor me zie dat ik uit de coulissen aan het komen ben en het podium ga pakken. Retespannend maar dat is waar ik hoor te staan. Impact hebben, inspireren en motiveren. Dus op naar zelfstandig ondernemerschap 💖
En oh ja….mijn Gremlin probeert me nog altijd tegen te houden. Denkt na dit schrijven “duuuhhh….eerst zien en dan geloven!”
Goodness, krijg gewoon achterlijk kippenvel van zowel die scene als jouw blog. Ook ik zie je het schrijven, wetend dat je het zo meent, wetend dat het uit je tenen komt en dat jij iedereen wel dat podium op zou willen trekken. In mijn geval is het niet de veiligheid van de coulissen, schreeuwt mijn hele hart dat ik nu duidelijk heb wat ik wil brengen en ik weet ook dat ik zoveel vrouwen (zelfs mannen) hier zo’n mooi leven mee zou geven maar het is simpel en alleen geld. En dan begint iedereen meteen te roepen “geld is overal als je er maar open voor staat”, “als je zou willen dan was geld geen probleem” en nog meer van dat gelul. Nou ga ik hier geen zielig verhaal plaatsen over alle tegenslag en neem ik ook zeker mijn verantwoording in bepaalde fouten beslissingen om zo graag te willen komen wat ik voor ogen heb maar zo far is dit het simpele plaatje. Ik heb 4 kids, schulden en geen suikeroom, tante, vriendje of familielid en ben elke maand alleen al blij als ik de huur enz kan betalen. Maaaaaaaar er komt een dag en dan kom ik hieruit en dan hol ik meteen ook diezelfde dag nog de coulissen uit hahaha. Pffff wil je niet meer zo emotioneel schrijven dat roept kennelijk bij mij ook shit omhoog.
Wat ik nodig HAD was het moment dat ik in een reorganisatie terecht kwam, niet mee wilde en kon naar de nieuwe standplaats. Het moment dat ik bij de printer stond en besefte dat ik niet naar de andere afdeling hoefde, dat ik nu kon kiezen om er uit te kunnen. Dat als ik nu niet durfde, wanneer dan wel? Ik nam toen één van de beste en engste beslissingen van mijn leven. Ik stop, ik ga voor mijn eigen bedrijf en vlak daarna kwam mijn kans, een mini winkel beginnen, precies op de bijzondere locatie waar ik al zo lang van droomde. En het gaat goed! Ik word er niet rijk van, maar oh man, wat ben ik rijk! Ik geniet, ik doe alles zoals ik dat wil. Ik voel dat het goed zit en goed komt. Als ik jouw mails lees Veronique, besef ik dat ik nog heel veel kan leren, maar wat doe ik al veel goed! Ik doe het in mijn tempo en dat werkt. En als ik een beetje lui ben, een beetje gemakkelijk word, is daar weer een mail van jou die mij wakker houdt en me energie geeft en net weer een stapje extra laat zetten. Bedankt!