Wil je me niet komen begroeten?

Daar stond ik dan. Met mijn haar in de krul, een visagiste had er echt werk van gemaakt en ik had een prachtig pak aan. Ditto schoenen ook die voor geen meter liepen maar ik had beloofd ze dit keer de hele dag te dragen en ik ben altijd trouw aan mijn woord.

In mijn hand had ik een papiertje met huishoudelijke mededelingen. Over waar de WC is en zo, of iedereen op tijd terug wil zijn van de pauzes en de geijkte punten als ‘buiten roken’ en ‘je GSM uit’. Maar er stond nog iets op. Iets wat mij bijna meer buikpijn gaf dan dat hele event. Die hele zaal met 500 man en bijna net zoveel als de berg kosten die gemaakt waren om het neer te zetten. Ik haalde nog eens diep adem en beloofde mezelf wederom dat ik het echt ging doen dit keer. Hoe lastig en moeilijk ik het ook vond.

Ik zal je mijn opkomst besparen. Mijn man die me met ongelooflijke lieve woorden en natuurlijk ook een paar plaagstoten aankondigde (wij hebben een hele speciale manier van met elkaar communiceren 😊), de huilbui waar ik spontaan in uitbarstte toen ik er eindelijk stond (sorry Mariska van de visagie…) en toen kwamen die mededelingen en zei ik het echt: ‘willen jullie in de pauzes niet naar me toekomen’. Ik deed het bijna in mijn broek maar het was nodig.

Nu kun je denken ‘Prins, wat een inleiding, lekker belangrijk’ maar dat is het dus wel. Want anders zou Prins er niet over beginnen. Het gaat namelijk over 2 dingen (eigenlijk 3 bedenk ik me nu): grenzen stellen en besluiten nemen. En beide punten zijn vaak niet het allersterkst bij mijn volgers. Daarom dit schrijven.

Eerst nog even die derde die eigenlijk geen onderdeel van dit blog zou zijn en dat is dat je je afspraken met jezelf zeer serieus moet nemen. Tijdens mijn event kwam dat een paar keer ter sprake en ik ben echt overspoeld met reacties dat dat de grootste winst was. Als Lenie om 10:00 uur in je agenda staat denk je niet ‘och laat maar, ze komt later wel weer een keertje’ of ‘heb ik nu geen zin in, doei’.

Als Lenie om 10:00 uur in je agenda staat ruim je om 9:45 uur nog de laatste dingen in je praktijkruimte op, check je of er niets groens tussen je tanden zit en zet je vast de thee op. Waar of niet waar? Maar als er om 10:00 uur ‘bloggen’ in je agenda staat moet eerst nog even op Insta iets gecheckt worden. Moet je even invoelen of dit eigenlijk wel het beste tijdstip is om te bloggen.

En dan heb ik het nog niet over je adminstratie, het nabellen van die offerte, de video die je op zou nemen om je nieuwe product te promoten maar wat echt nu niet kan omdat je haar niet goed zit, de actie die je nog niet kan doen want je weet niet wanneer de man van de wasmachine precies langskomt, je weet zelf wat er in dit rijtje thuishoort.

Dat zijn de afspraken met jezelf en daar valt op de een of andere manier altijd mee te rommelen en jij vraagt je af waarom je bedrijf niet helemaal loopt zoals je graag zou willen? Need I say more.

Gisteren sprak ik een geweldige dame die na mijn event heeel graag met me wilde werken maar er geen geld voor had. We waren 24 uur verder en ik vertelde haar dat geen geld geen probleem is. Ik vroeg haar wat ze sinds de dag ervoor had gedaan om het dan wel te krijgen en ik zag dat het antwoord haar schokte en mij eigenlijk niet verbaasde: eigenlijk niets. Wel druk geweest met van alles maar niet met dat wat ze zei dat ze heel graag wilde ‘geld verdienen/omzet maken zodat ze wél in mijn programma in zou kunnen stappen’. En het geeft niet, ik herken dit. We willen het één en doen het ander. Gaan voorbij aan onze eigen afspraken en hebben onszelf vaak ook nog wijsgemaakt dat daar een hele goede reden voor is. Not. Zoals zij ook toegaf. Dus deze derde mag je vast even tot je door laten dringen………

De eerste gaat over grenzen stellen. Ik hoor regelmatig dat je minder toegangkelijk moet zijn. Ik ben het daar niet zo mee eens, ik vind het juist onwijs leuk om met onbekenden een conversatie aan te gaan via bv DM (als het maar geen 3 spraakberichtjes van 1 minuut zijn want die luister ik niet af…) en daar ontstaan  vaak hele leuke en mooie dingen uit. Dus die voel ik niet zo.. Maar wat ik wel merk is dat ik niet meer iedereen binnen kan laten komen en zeker niet als je 500 man in de zaal hebt zitten. Ik geniet er ongelooflijk van maar ik wist ook dat als ik zo’n intense dag vol energie zou willen blijven dragen, dat ik dan mezelf in de pauzes rust moest gunnen.

Tijdens voorgaande events had ik vaak niet eens tijd om te plassen voor ik weer ‘op’ moest omdat ik met zoveel mensen even een praatje maakte omdat ze naar me toekwamen. En daar genoot ik enorm van maar het maakte ook dat ik op mijn tandvlees de dag eindigde en dat kon en wilde ik niet meer.

Mijn eigen coach doet daar niet moeilijk over, die zit een minuut nadat ze klaar is al in haar eigen ruimte en het rare is, dat snapte ik ook nog altijd. Daar vond ik niets van (‘tuurlijk moet jij ook even pauze houden’) maar als het dan over onszelf gaat dan is dat ineens anders. Herken je vast wel. Ik vond dus ook van alles van mijn besluit: wat zouden ze daar wel niet van vinden. En het lastigste: er zaten 500 te gekke mensen in mijn zaal die het ongelooflijk leuk hadden met elkaar en ik zag niemand. Het voelde alsof ik op mijn kamer moest blijven tijdens mijn eigen verjaardagsfeestje. Daarbij, ook weer heel eerlijk, waren die praatjes upselltechnisch ook vaak wel handig, dus het had ook nog een functie.

Moeilijke besluiten, makkelijk leven

Om alle voorgaande redenen was het zo lastig om dit te zeggen en toch deed ik het. Om de zaal te kunnen bliijven dragen en om mezelf overeind te houden. Maar dat is altijd als het over grenzen stellen gaat.

Die mail die je ontvangt met ‘ik weet dat ik je niet mag mailen maar…………..’. ‘Ik zit weliswaar niet meer in je programma maar mag ik je nog een klein vraagje stellen?’. De dame die me vroeg per mail of dit een goed geformuleerde ideale klant was. De sessie met die dame die altijd uitloopt omdat ze aan het einde iedere keer de ruimte pakt (krijgt) om nóg een vraag te stellen en je dus weer 5 kwartier hebt gegeven terwijl je voor een uur betaald wortdt.

Je grenzen stellen: je hoofd vindt daar van alles van ‘dit zou toch een potentiële klant kunnen zijn’ en/of ‘ze gaan me echt niet aardig meer vinden’ en toch is dat nodig om jezelf en je bedrijf te begrenzen en voorzichtig te zijn met je meest waardevolle bezit; je tijd.

Begrenzen is dus nodig. Het is een vorm van zelfliefde en dat maakt dat ik dus toch vroeg of ze me niet wilden komen huggen, hoe zeer ik dat zelf ook fijn vindt. Dit was de afspraak met mezelf en daar hield ik me aan als vorm van radical self care.

Waar ben jij nog onbegrensd als het op je klanten aankomt? Wat ten koste gaat van jou en je tijd, al praat je het voor jezelf vast goed. Wat zegt het over jou als mensen zo aan je grenzen kunnen komen. Met het gevaar dat ze ze uiteindelijk zelfs zullen disrespecteren.

Ik heb grote ambities voor mijn bedrijf (en iedereen die nu ‘he jek’ denkt mag mijn mailinglist verlaten….. 😊 ) en dat kan alleen als ik vanuit leidershap bepaalde besluiten neem die een ander mogelijk niet zal begrijpen en /of waarderen en dat is oke. Het gaat erom wat jij wilt en wat jij nodig hebt.

Dan het tweede punt (wat eigenlijk het derde is maar ik was natuurlijk stiekem met het derde punt begonnen… 😊): besluiten nemen.

Ik hoor vaak dat mensen een beetje (of veel beetjes 😊) bang voor me zijn. Hoe vaak ik niet hoor ‘ik heb je al 3 keer ontvolgd’ of ‘ik vind je heul eng’ en dat snap ik ook allemaal. Het zegt echter (in heel veel gevallen) niets over mij maar over hen. Want 99 van de 100 keer is het zo dat we onszelf b*llsh*t verkopen en er zelf in zijn gaan geloven. Terwijl je diep in je hart weet dat het onzin is en dat knaagt aan je.

En ja, als je dan bij mij komt en je weet dat je het grote risico loopt dat ik daar met mijn Rotterdamse directheid in 22 seconden dwars doorheen prik. Tuurlijk vind je mij dan eng. Want ik ontneem je je excuses. Allemaal. De dingen die je jezelf hebt wijsgemaakt en die allemaal onzin zijn. Jij vindt mij niet eng, je reptielenbrein is als de dood voor me. Want als ik er dwars doorheen kijk zullen er ook wat dingen moeten veranderen. En tsja, dat doen we liever niet want wat we kennen is vaak shit maar inmiddels wel veilig.

Ik neem besluiten met een knip van mijn vinger en leer dat mijn klanten ook. Je weet al lang dat er dingen anders of beter moeten maar vanwege die verandering stel je het uit en wordt het alleen maar erger. Als je niets besluit blijft het zoals het is en dat is dus ook een besluit. Dus als ik voel dat ik, omdat er zoveel mensen in de zaal zitten, beter voor mezelf moet zorgen en daarom tussendoor niet meer met 400 van hen een praatje kan maken, dan kan ik daar lang en kort over nadenken, dat moet gewoon gebeuren. Want anders wordt mijn energie te laag voor de zaal tegen het einde van de middag en/of kom ik dood het podium af.

Dus daar moet ik een besluit op nemen, zonder emoties vanuit feiten. Alleen maken wij daar vaak een heel verhaal omheen. En juist dat verhaal, daar mag je afscheid van nemen.

Degenen die me de hele dag al kritisch aankeken vonden mijn TLC een teken van arrogantie. Degenen die me kennen en waarderen om wie ik ben zeiden ‘wat super dat je het deed anders hou je het toch niet vol mens’. Daar gaat besluiten nemen dus ook over, we willen zo graag onze interne en externe critici nog pleasen en ik doe er niet meer aan mee. Ik heb ook geen tijd (of ik wil er geen tijd voor maken….) om heel lang over dingen na te denken dus ik knip met mijn vingers en zeg wat ik ga doen. En doe het dan vervolgens ook.

Dat is eigenlijk nog puntje 4: iets met daadkracht… Maar dat is voor een volgend blog 😊, ik zal je niet langer ophouden en mezelf begrenzen. 😊

Het was een topdag!

Het is je vast niet ontgaan dat ik woensdag een event gaf en het was magisch. In mijn stories deel ik veel reacties en opmerkingen als ‘geen woorden voor’ en ‘beyond expectations’ waren niet zeldzaam. Ik heb meer dan 100 bedankberichtjes gekregen van deelnemers voor wie het lifechanging was. En het was maar 1 dag.

Geniet even van een korte impressie.

Daarom ga ik het nu 2 dagen doen, om nog meer impact te hebben en wel op 2 en 3 november aanstaande. Ik kan er van alles over zeggen, als je mijn stories hebt gevolgd en dacht ‘damn daar heb ik echt wat aan gemist’, druk dan op de onderstaande knop.

Als dit blog je een inzicht heeft gegeven of wat heeft geleerd, wil je dat dan hieronder met me delendelen? Dat zou ik fijn vinden!

Voor nu een heel fijn weekend!

Warme groet,

Veronique