Wurm jij je ook in allerlei bochten om het je klanten ‘naar de zin te maken’?

‘Je kunt er maar 3 dragen en wel 1000 helpen’ – Jim Rohn

Voordat we beginnen; de klant is bij mij altijd koning. Of liever gezegd koningin want ik coach over het algemeen nog altijd meer vrouwen dan mannen. En iedereen die bij mij geweest is zal dat beamen. Ik geef je het allerbeste van me, doe altijd wat extra’s en ook voor je innerlijke mens zorg ik als geen ander. Na 5 dagen training ben je 6 kilo zwaarder. (moet ik dat nu op mijn salespagina vermelden of kan ik dat beter niet doen ???? )  Ik weet alleen wel precies wat bij mij hoort en wat van mijn coachee is. Waar ik me wel en niet verantwoordelijk voor moet voelen. En ik zie dat bij mijn klanten nog wel eens anders. Voor sommigen gaat het zelfs zo ver dat ze het coachen niet meer leuk vinden omdat ze alles op zich nemen. Wat mijn mentor Jim Rohn mij 15 jaar geleden al leerde is ‘you can help a 1000 but you can’t carry three’. Met andere woorden; als je er 3 op je ‘nek’ neemt (je weet wel, die volledig bij je in de ‘verzorging’ gaan) dan kun je maar een zeer beperkt aantal mensen helpen. Als je er zelf al niet aan onderdoor gaat. En daar ligt toch voor heel veel van mijn klanten een hele grote bottleneck bleek eerder deze week. Dus tijd voor een blog!

Ook ik ben niet voor niets coach……………..

Eerder deze week had ik een sessie met een groep en hadden we het over je verantwoordelijk voelen voor het resultaat van je klanten. En ik weet het, dat is echt een lastige. ‘Been there, done that, bought the T-shirt’. Ja, ik ben hier om geld te verdienen maar ik vind het vooral ook heel fijn om mensen te helpen; ik ben niet ‘toevallig’ coach geworden ???? Geven is voor mij makkelijker dan krijgen, daarom voel ik me in dit vak als een vis in het water. Echter, het is wel zaak om je grenzen zo goed mogelijk te bewaken. En zoals tijdens deze bijeenkomst bleek, is dat nogal eens moeilijk want we willen zo graag helpen. De vraag is alleen ‘help je écht door alles maar te geven en daarmee vaak van het probleem van de ander jouw probleem te maken’. En ik kan vanuit mijn tenen zeggen ‘nee’. Daarbij, en wederom eentje van mijn mentor Jim Rohn, ‘you learn people how to treat you’. Als je altijd zo met je om laat gaan (en ja, zij doen het maar jij laat het gebeuren!) zullen mensen je ook zo blijven behandelen. Je gaat er toch mee akkoord? En dan wordt het al heel snel niet meer leuk!

Het inregelen van ‘randvoorwaarden’

De dame in kwestie had haar klant wat resultaten beloofd en die kan ze 100% ook waarmaken, mits de klant op tijd zijn huiswerk aanlevert. En je voelt hem al aankomen; dat gebeurt dus niet. Met als gevolg dat zij last minute tot diep in de nacht dat huiswerk zit te bestuderen om toch vooral maar wel het resultaat te kunnen blijven garanderen. Hier gaat het dus fout. Als je vooraf de afspraak maakt ‘ik ga er voor zorgen dat………….’ en je stelt daarbij een aantal randvoorwaarden, dan maak je niet van zijn probleem jouw probleem, zoals nu wel gebeurde. ‘Ja, hij had het druk, kon niet eerder aanleveren’. Nee, jij zit de hele dag uit het raam te staren in de hoop dat er iemand eens zijn huiswerk op gaat sturen? Tuurlijk niet! Stel je randvoorwaarden en sta daar ook op. Want denk je dat deze klant de volgende keer wel zijn huiswerk op tijd aanlevert? Nee natuurlijk niet, ging toch goed zo? Hij weet niet dat zij tot diep in de nacht gezeten heeft, dat heeft ze hem ook niet laten weten. En is allemaal nog tot daaraantoe, we doen ook graag wat extra’s. Maar weet je, op een gegeven moment groeit het scheef. Hij weet niet dat zij er nachtwerk van gemaakt heeft en zij heeft irritatie omdat ze vindt dat hij haar niet serieus neemt en niet dankbaar is. Zeker als het vaker voorkomt, wat geheid het geval gaat zijn. Staat zij dan nog open en objectief tegenover haar klant? Wil zij hem nog het beste van zichzelf geven? Nee, natuurlijk niet! En dat is wel jouw plicht. Dus dan gaat het niet goed. Een klant van mij heeft een boekhoudkantoor met een abonnementsvorm en daar was hetzelfde probleem. Als iemand zich nu niet aan de randvoorwaarden (tijdige en kwalitatief goede aanlevering van de ‘bonnetjes’) houdt, wordt er iets extra’s  naast het maandbedrag gerekend. Als je daar vooraf helder en duidelijk over bent, dan is dat prima. Zij doet nog altijd met hart en ziel de boekhouding van haar klanten, alleen maakt ze niet meer van hun probleem haar probleem bij te late of verkeerde aflevering. Kun jij dat ook altijd zeggen?

Het nakomen van afspraken

Een klant van mij had  tot 1 juni nog een uur coaching van mij tegoed conform de afspraak die we vooraf duidelijk hadden gemaakt. Afgelopen donderdag stuurde hij een mail dat hij de volgende dag op vakantie zou gaan, dat het er dus niet meer van zou komen om een afspraak te plannen voor die overeengekomen datum en of het oké was om die door te schuiven? En helaas, dat was het dus niet en om een aantal redenen. De avond van tevoren dit melden is voor mij een beetje lastig, dat geeft me geen ruimte om het op te lossen, dan ligt het ineens bij mij en dat voelt niet goed. Daarbij reken ik in mijn agenda met een bepaald aantal klanten. Er zijn mensen die pas per 1 juni kunnen starten omdat  anderen dan klaar zijn met hun traject en er dus weer ruimte is. Als ik klanten door ga schuiven en ik wil tóch iedereen in mijn agenda krijgen in die maand, dan moet ik dus de oplossing gaan zoeken in het nog verder stretchen van mijn agenda. En dat is niet oké, dan worden mijn dagen te lang en kan ik ook niet meer in staan voor de kwaliteit van mijn coaching. En de afspraak was vooraf heel duidelijk en op meerdere manieren gecommuniceerd, juist om die reden. Want wat er altijd gebeurde was dat ik me wel in allerlei kronkels ging wringen om het toch voor mijn klant zo goed mogelijk te doen. Nu hoeft dat niet meer, scheelt me heel veel denkwerk, gepuzzel en ‘hoe moet ik dat nu zeggen’; ik hoef alleen maar te verwijzen naar onze afspraak. En weet je wat het coole is, hij zei ook nog direct ‘je hebt nog gelijk ook, dan gaan we het anders oplossen’. Zegt iets over mijn gave klanten, zegt ook iets over waarom dit juist zo belangrijk is om te doen. Mijn klanten hebben allemaal een heel groot hart, zouden het liefst alles weggeven en dus moet ik laten zien dat het normaal is om je grens te trekken. Want mensen doen niet wat je zegt, ze doen wat je doet………… Voor mij een extra reden om me juist aan die afspraken te houden.

Gemiste en niet op tijd afgemelde sessies

Een andere vorm van het nakomen van randvoorwaarden is het annuleren of verzetten van afspraken, mensen die te laat komen. Vanmorgen had ik echt twee kanjers, ze waren helaas te laat. Dat kan gebeuren, maar mijn agenda is vol en ik kan daar niet oneindig in schuiven. Aansluitend had ik nog 3 klanten en daarna een sessie met mijn eigen coach, dat kan ik allemaal niet een half uur vooruitschuiven. Dat geeft een hoop geregel voor mij en als je mijn coach een klein beetje kent dan weet je ook dat ik haar niet hoef te vragen ‘of het een half uurtje later kan’ ???? Binnen een termijn annuleren (tenzij écht door overmacht, ik ben geen monster!) is heel vervelend maar dan reken ik hem wel als sessie. Ook hier zie je namelijk een patroon ontstaan als je daar akkoord mee gaat, vaak doen klanten het dan vaker. Het kon tenslotte die ene keer ook………..

‘Ja, maar ik heb nog niet zoveel klanten’

Tuurlijk, je kunt een miljoen redenen verzinnen waarom bovenstaande wel voor mij geldt en niet voor jou. Want mijn agenda staat ramvol en jij kunt mogelijk nog wel makkelijk schuiven als iemand te laat is of nog wat wil wisselen last minute. Alleen, wanneer ga je dan de grens trekken? Vanaf wanneer kan het niet meer? Voor mij is dat een beetje als ‘ik ga mijn autogordel dragen nadat ik mijn eerste auto-ongeluk heb gehad’. Kun je toch beter maar gelijk doen en direct op de juiste manier starten?  Los daarvan zijn er nog belangrijkere redenen om er gewoon maar gelijk mee te beginnen. Het zegt iets over je eigen waarde als mensen zomaar kunnen annuleren. Iedere expert in Nederland gaat daar niet mee akkoord (tandarts, dokter, specialist en nog vele anderen), waarom jij dan wel? Voor mij was de hoofdreden de rust in mijn hoofd. Het me in alle bochten wringen om het voor iedereen zo goed mogelijk te doen gaf heel veel gedoe en kostte veel energie. Soms was het ook met twee maten meten en dat voelde al helemaal niet goed. En hoe ik het ook deed, het was eigenlijk nooit naar ieders tevredenheid. Dus de oplossing is je grenzen stellen en je er ook aan houden. Want het eerste is voor de meesten nogal een dingetje, de tweede al helemaal. Als je vooraf al weet dat je je er toch niet aan gaat houden, stel dan ook de ‘regels’ niet op ????

Ben heel benieuwd wat dit blog je heeft doen inzien. Ben jij ook zo’n ultieme gever die uiteindelijk dan zelf de rekening betaald? Want vaak zit het al zo diep geworteld dat je het niet eens meer in de gaten hebt!  Wil je het hieronder met me delen?